“We shall not cease from exploration,

For the end of all our exploring will be to arrive where we started,

And know the place for the first time.”  T.S. Eliot

Dit is poëzie, en om deze te begrijpen geef ik een voorbeeld.

Toen de astronauten van Apollo 11 op de maan landden en onze fragiele en eenzame aarde zagen zweven in de zwarte oneindigheid voelden zij een nieuwe verbondenheid met de Aarde - het was als het opbloeien van een nieuw bewustzijn.

Want de beelden die zij daar maakten bevestigde voor veel mensen op Aarde de noodzaak dat we onze eigen achtertuin eens mochten gaan onderhouden. “To know our place for the first time…”

We maakten de reis niet naar buiten, maar naar binnen.

We namen een stap uit de wereld om vervolgens een stap terug te doen, met nieuwe inzichten.

Dit gedicht is bedoeld voor al het leven want als je niet ontdekt, uitprobeert, kom je nooit tot nieuwe inzichten en kun je jezelf ook nooit leren kennen.

Wat de astronauten op de maan ontdekten was niet de maan, maar de Aarde.

Door deze foto ontstonden de milieubewegingen, en was er een vernieuwe interesse voor primitieve spirituele tradities. Voor heel even was de Aarde één.