We deden het niet.

Het is nu potverdorie al bijna een halve eeuw geleden dat de laatste man op de maan liep. Toeristen nemen nu foto's van de raket die ons naar de maan bracht. Op de verlaten lanceerplatformen poept een zeemeeuw op verrot beton. Als we nog een paar jaar wachten dan zijn alle mensen die op de maan hebben gelopen overleden. Er er zijn nu bijna twee generaties voorbij gegaan met mensen die zich niet kunnen herinneren dat ruimtevaart eens een droom was geweest. Die Armstrong's eerste stap op de maan zien als wéér een bladzijde in hun geschiedenisboek. Een archiefgebeurtenis.

De interesse in ruimtevaart verdween al gauw na de eerste maanlanding. Nadat de Amerikanen de Russen hadden verslagen in de ruimtewedloop was het weer, "Back to usual" en keken we weer voetbal. De 38 miljard die de V.S spendeerde aan ruimtevaart tussen 1961 en 1972 was nauwelijks 1 % van het nationale budget. Als Amerika iets meer doorzettingsvermogen had gehad dan hadden die vetnekken dertig jaar geleden al op Mars gelopen.

De desinterrese in ruimtevaart is niet zo gek als je je bedenkt dat we in een pragmatische samenleving leven. We konden naar Mars gaan als we wilden. Maar we deden het niet. Want wat is er te halen?
Om niet gelyncht te worden door de technologische top zweerde élke president bij élke inauguratie dat Amerika er alles aan zal doen om een mens op Mars te krijgen.

Maar ze deden het niet.

Het waren loze uitspraken, want projecten kwamen geeneens van de grond, of verdwenen in een bureaucratische trechter. Banen creeëren bij NASA was belangrijker meende men.

De visie droogde op in een eindeloos gejammer over dit en dat, dit en dat.

Wat doen we als er geen visie meer is? Werken we dan alleen maar voor onszelf? Ik vind het niet genoeg om voor mezelf te werken. Dat is als een cirkel. De cirkel van zelfonderhoud. Ik wil meer. Ik wil meewerken aan iets groters dan mijzelf. Het belang van 'iets' hangt af van de grotere context, wat je op zijn beurt weer in een nog groter perspectief kunt plaatsen.

De kinderen van Apollo eten nu patat en kijken de Simpsons. De visie is verwoest. De toekomst is verdwenen. Het is wat Carl Sagan noemde, "A failure of nerve"

Ik ben geboren in de jaren negentig. En toen ik langzamerhand in deze visie dook kwam ik erachter dat er in de 'kringen' van de ruimtevaart eigenlijk heel veel frustratie is ..

Het ligt niet aan de mensen. Er waren er genoeg van ons die het wilden, maar we deden het niet. We zitten nu in een gedesillusioneerde wereld waar iedereen zijn eigen betekenis moet zoeken en die grote ruimtevarende visie uit de jaren zestig verdwenen is. Een handjevol mensen heeft deze droom nog in de handen. Zij zijn de bewaarders van de verticale visie.

Nu zijn we boos. En Robert Zubrin is onze Messiah. Maar deze Messiah is niet een gewone Messiah.

Hij is de man met de zweep. En hij staat voor het Congress de menselijke aspiraties te verkondigen. Deze man voorkomt dat de congressleden onderuitgezakt op hun stoel gaan zitten, want hij slaat ze in hun gezicht met de visie van het menselijke potentieel.

Nou, alsof dat mooi klinkt om hen te overtuigen.....

Niet dus, want de Congressleden steken hun middelvinger op en zeggen:

Volgende:>>>>>



WHAT THE FUCK HAPPENED????