Het synthetische winkelcentrum.
Grijze bedrijventerreinen.
De grimmige lucht van een donkere dag.
Metaforen voor de bedorvenheid van de moderne mens.
Nu het Westen als geheel zichzelf is kwijtgeraakt, raakt elk individu overgelaten aan zichzelf.
Een gedepersonaliseerde, gefragmenteerde samenleving creeërt zich
individuen, die slechts zoeken naar zelfbevestiging en anderen alleen maar zien als een middel om tot eigen zelfacceptatie te komen. Zonder grotere context waarmee men zich kan identificeren is men overgelaten aan zichzelf. Men dobbert weg in een grote donkere oceaan en barricadeert zichzelf in een klein hoekje van de ziel.
De connectie tot grotere contexten is verbroken.
We zijn ontkoppeld
Overgelaten aan onszelf
Onze dromen zijn platgeslagen door een oppervlakkig cultureel monster.
Onze gemeenschappelijke doelen zijn verandert in individuele cirkeltjes van zelfonderhoud.
Onze identiteit is beperkt tot ons eigen individu.
Onze aspiraties vergiftigd door humor.
Onze dromen zijn platgeslagen door een oppervlakkig cultureel monster.
Onze gemeenschappelijke doelen zijn verandert in individuele cirkeltjes van zelfonderhoud.
Onze identiteit is beperkt tot ons eigen individu.
Onze aspiraties vergiftigd door humor.
"Zoek het maar uit!"
Iedereen voelt de lusteloosheid.
Er is een onvermogen
gebrek aan wilskracht
we willen zó graag aan iets groters deelnemen.
Daarom kijken we zó graag series.
Om eventjes dat gevoel weg te nemen.
Want als we allemaal series kijken, voelen we ons
verbonden.
Met anders mensen die series kijken.
Maar als de aflevering gezien is
dan komt dat gevoel terug.
Dat we ontkoppeld zijn.
Verdorven. Zielloos.
Er ontbreekt iets van wezenlijk belang.
Wanneer er geen visie is,
is er geen richting.
En als er geen richting is,
dan kun je nergens heen.
Want je weet niet waar je naartoe moet gaan.
En bent dus overgelaten aan jezelf.
Zoek het maar uit.
Zo ziet het eruit:
Geboren,
school,
studie,
werk,
al die tijd verdorven.
Men belandt in de cirkel van oneindige zelfonderhoud. Men wordt een radertje in het immense radwerk van de grote zelfonderhoudmachine. En als we dan eindelijk aan het werk gaan horen we vanuit de dieptes van onze ziel een klein stemmetje huilend schreeuwen: Je bent mij vergeten.
En we zeggen tegen dat stemmetje:
Jouw droom is stom.
Het wordt nooit wat.
Want je hebt geen tijd.
Geen geld.
En onophoudelijke entertainment wordt de drugs waarmee onze dode geest tijdelijk mee wordt verzadigd.
En Netflix springt weer aan.
En het stemmetje kruipt weg terug in het hoekje van onze verdorven ziel.
En de dag daarna gebeurt weer hetzelfde.
En elke dag wordt oneindig herhaald,
met andere combinaties,
andere series,
En jouw visie en dromen worden opgeslokt door het Aardse bestaan.
Verdwenen in een trechter van dagelijkse zaken.
En er gebeurt niks.
Dit willen we niet.
Wat we willen is:
een kleurrijking van de geest
We verlangen naar:
Een herverbinding met de natuur.
Ons lichaam.
Onze emoties.
Onszelf.
We willen:
Een vergroting van onze persoonlijke ruimte,
een grotere overkoepelende identiteit waaraan we deel kunnen nemen.
Een gemeenschappelijk doel waarin iedereen zich verbonden kan voelen
Een inspirerend en bekrachtigend doel,
van menselijke genialiteit.
De herbetovering van de wereld.
Het verborgen doel is:
De opheveling van de mensheid naar een groter bewustzijnsniveau.
Levende systemen reiken uit naar hun omgeving, en mengen zich weer in grotere systemen omhoog en naar buiten in oneindige evolutionaire expansie.
Zelfonderhoud is een vorm van stagnatie, waarbij het grotere imperatief wordt vergeten.
Het is niet genoeg voor een mens
Om alleen maar voor zichzelf te werken.
Ik zeg het nog één keer:
Men wilt samenwerken:
In een inspirerend gemeenschappelijk,
transcendent doel van menselijke genialiteit.
"Je mag.."
"Nee."
"Moét nu:"
"Beginnen."
Einde transmissie.
No comments:
Post a Comment