Wij zijn de kinderen van Hubris.

Post futuristisch gedicht:

We kunnen alles bereiken.

Maar we hebben geen wilskracht.

Wij zijn de kinderen van Hubris.

De uitdovende vonken van een bom.


We snoeien het onkruid van onze ouders.

Lastige bij-effecten van hun idealen.

Een pinguin stikt in plastic.


Een wereldwijde revolutie ligt op de loer.

Zij heeft twee kanten:

De @#$%woedde van de hele wereld.

De blijdschap van onbegrensde rijkdom.



Wij weten alles. Maar doen er niks mee.

We wachten op een bom die ontploft.

We vechten een oorlog en worden heel moe.

We weten niet wat we moeten doen.


We hebben de mogelijkheid om alles te bereiken.

Maar doen het niet.


We hebben een wereldomvattend dorp gecrëeerd.

Maar onze ziel is gehuld in pantser.

Een connectie is geen band.

We zijn eenzamer als ooit.


Alles wat gebeurt brengt ons verder van ons weg.

Zo leren we onszelf kennen.

De enorme geografie van de ziel.

De onuitputtelijke ziel van de mensheid.


Willen we zo doorgaan?

Een mens is keihard,

maar wanneer is het genoeg?


Wij rijden de voorkant van de geschiedenis

met een 44 %, 45%, 46 % globaal bewustzijn.

We worden er steeds beter in.

Maar we vertrouwen de toekomst niet meer.

We leven in het nu.


Maar laat ons niet vergeten,

de dromen die ons eruit trekken.

De @#$%^&ellende waarin we leven.

GOD GODVERDOMME

--------------------------------------------------

Deze streep scheidt de toekomst van onze tijd.'


Een droom trekt ons hiernaartoe en lacht.

Ik sleep je erheen.

Ben je moe?

Mag niet.

Je moet,

DOORGAAN.

Hoe harder je nu duwt, hoe meer er getrokken wordt aan de andere kant van de tijd.

De toekomst wordt heel blij.

Het is allemaal jouw keus.

Utopia of totale vernietiging.