De dood van Apollo.

Ruimtevaartproject Apollo is vroeg om zeep geholpen. De mensen hadden er geen zin meer in..

Wist u dat na 6 maanlandingen de laatste drie werden geschrapt?

Het was de journalistiek - met zijn cynische en pragmatische houding - die het ruimteproject heeft vernietigd. Zij heeft het volk beïnvloed door allemaal lelijke dingen te zeggen over de maanlandingen. Ik wil je vertellen hoe dat komt.

Bij de eerste maanlanding stond er nog in de New York Times; MEN LAND ON THE MOON!

En bij de laatste had de berichtgeving zich verlaagd tot:  TWO KLUTZES ON THE MOON!

Zij schreven bijvoorbeeld dat het geld wat aan Apollo werd besteed beter besteed had kunnen worden aan gezondheid en welzijn. Een naiviteit die onze grotere dromen vernietigd.

Op het laagste niveau zaten de mensen die dachten dat het project slechts voer was voor de technocratie, of (kan het nog erger?), de racisten - die het hadden over de triomf van het Westen. Het zijn vergiftigde geesten die deze wereld willen fragmenteren en die nog in het stammentijdperk leven.

Voor de meeste mensen is de ruimtevaart ook maar een saai iets. En dat snap ik, want het wordt saai gemaakt.

Apollo werdt op de tv uit elkaar gepluisd als een mottenbal en daarbij werdt er ingegaan op elk stom technisch feitje. Zoals: hoe lang is de reis naar de maan? Of de levensstijl van de astronauten aan boord en hun voedsel.. Trivia die totaal niet interessant is en het grotere beeld van tafel schuift.

Er waren er ook bij die zeiden dat Apollo een speeltje was van het militair-industrieel complex. Dat het een militair avontuur was, een tactische beslissing die de Amerikaanse hegemonie over de ruimte zou bevestigen. Maar Kennedy's motief om naar de maan te gaan kan alleen maar de timing verklaren, niet de grotere reden. (de reden die de meesten trouwens ontgaat) Want ik denk dat Kennedy diep vanbinnen wist dat deze stap in de ruimte eigenlijk voortkwam uit de angst om dood te gaan - (als de gehele mensheid), want de massatrauma's van de 20ste eeuw hadden een collectief besef doen ontspringen dat het nu of nooit was. Dat de sprong in de ruimte de enigste uitweg was - waar onze soort zou voortleven.

Al de gedachtes van de media zijn beelden die geworteld zijn in een paranoïde wantrouwen voor macht en autoriteit. Het zijn de denkbeelden van de mensen die er op uit zijn om deze wereld uit mekaar te scheuren. De wereld is op weg naar een planetair bewustzijn en deze mensen houden dat tegen.

Diegene die het project verdedigden snapten het ook niet want zij hadden het over teflonpannen, geconcentreerd fruitsap en klitterband. De 'winst' van een technologische race. Waren zij mischien iets vergeten?

De kwaadaardige houding van de journalisten die schreven over Apollo reflecteerde slechts hun eigen paranoïde journalistiekcultuur, die elke vorm van macht veracht en autoriteiten wantrouwt. De journalistiek die ons vóóruit had moeten helpen houdt ons tégen.

Het gezeur van de critici ging door zelfs toen het bekend was dat Apollo slechts 1 procent van het nationale budget verbruikte.

De publieke perceptie werdt beinvloed door dit gezeik. En de verwondering van de prestatie bleef buiten beeld - waar het allemaal om ging. "We waren op de maan!"

Het is alsof de journalisten alles uit mekaar willen trekken en elk afzonderlijk onderdeel willen becriticeren. Maar daar gaat het helemaal niet om! En op deze manier verliest men de grotere bedoeling van het project uit het oog.

Mischien dacht President Nixon na het lezen van al die krantenartikelen, dat het ruimteproject dus maar beter gestopt kon worden. Hij zou met die beslissing de keel doorsnijden van een droom die zich al vijf eeuwen had willen uitten. Hij zou met die beslissing voor 50 jaar lang de mensheid tegenhouden.

Apollo 17 vlak voor de lancering.

Voor het eerst was er de mogelijkheid om de hemel te bereiken. Om daadwerkelijk naar de sterren te gaan. Maar nee, hoor het hele zooitje werd tegengehouden.

"For the long-term exploration of space.." Daar had Kennedy het over. "May well hold the key for our species"

Die uitspraak zal ik niet gauw vergeten.

Apollo 17 was de laatste maanvlucht. Het was de eerste en de laatste lancering en hij vond plaats in de nacht. De raket bulderde omhoog op een pilaar van vuur die zichtbaar was in een omtrek van maar liefst 600 vierkante kilometer. De mensen die aanwezig waren bij de lancering schreeuwden het uit! YEAAAH! WHOOORAAH! De astronauten zaten bovenop een 'komeet' die 'omhoog' ging in plaats van omlaag.. Het was een vuist in het gezicht van God. - Wij doen wat wij willen.

Na deze vlucht begon het einde van het meest visionaire tijdperk. Het was de dood van een project die de mensheid in de ruimte had kunnen schieten. En nu zitten wij in 2015 met ons gezicht zó diep in de as van de verbranding van dat project dat we geeneens zín meer hebben om nog naar Mars te gaan. Wij zitten díep in de stront. (Of op youtube, of facebook). Er is nu een zielig crowd-funding projectje gestart door een lamlul uit Nederland. Mars-one, zo heet ie. Hij is een lichtje in het donker. Ik hoop dat het lichtje een bom kan doen ontsteken.



Maar ach man, laat me niet lachen, ze hebben de volledige steun nodig van een heel land! Anders gaat dit niet gebeuren. Het volle gewicht van het volk moet als een ram die ketting van de stagnatie doorbreken. Het is de enigste manier. Grote sprongen in de ruimte komen niet voort uit regeringsplannen, maar uit het volk zelf. Bij jouw dus!

De poort naar de hemel is pas geopend.  Binnenkort slaat hij dicht.

Kiezen wij de weg van de onbegrensde mogelijkheden of kiezen we voor de gebakken peren?

Als je dit bericht ook maar enigszins aanspreekt dan heb ik een zaadje geplant in jouw hoofd.

Ik heb nu een opdrachtje voor jouw: :) En ga hem niet schijten want je gaat hem maken!

Jij gaat een brief naar de ruimtevarende landen sturen. Je weet nu zelf wat erin moet komen te staan als je de rest van mijn blog ook hebt gelezen.

En denk eraan; blijf ze irriteren...

Voor ons! Allemaal!