Het frontier uit zicht

Science fiction is de nieuwe western, want het frontier is verplaatst naar de ruimte. Deze grens zal oneindig blijven opschuiven. Het is de oneindige reis.

Het symbool van verlangen op de grens van de ruimte was eerst de maan, nu is het Mars. Sommige mensen beweren dat de maan voorlopig voorkeur moet krijgen maar dat is fout. Je moet dit zien als een klimwand waarbij de maan slechts een opstapje is voor een veel grotere greep, Mars. 

Want Mars heeft alles wat we nodig hebben. Er is een 24/h tijdritme, we kunnen er planten groeien. Op de maan is die een maand. Daar kan dat niet. Op Mars zijn de temperatuurschommelingen miniem. Het is er meestal zo'n -60 graden maar het wordt ook weleens -20 graden. Op de maan zijn de schommelingen veel extremer, daar is het in de schaduw -150 en in de zon kan de temperatuur oplopen tot boven het kookpunt. Niet dat dat een probleem is voor onze geweldige technologie, maar je snapt wel dat Mars iets beter uit het plaatje komt. Ook heeft Mars een atmosfeer. En als we onze genetisch gemodificeerde Siberische algen daar loslaten is er binnen enkele eeuwen een gezonde atmosfeer voor mensen. 

Dit zijn leuke projectjes die we binnenkort allemaal gaan uitvoeren. Maar je moet daarvoor wel een beetje openstaan, en je best doen, maar vooral veel geduld voor hebben. Je kunt niet alles in een keer krijgen, hoewel we het wel zouden willen. 

In de jaren zeventig had de Verengde staten de plannen gereed om een mens naar Mars te sturen. Die plannen hebben ze weggeschoven. Elke daaropvolgende president zei: we gaan over 15 jaar naar Mars, we gaan over 15 jaar naar Mars. Het zijn machtsgeörienteerde lamlullige eikels die met hun ballen in een zak geld lopen te badderen, wachtend tot iemand anders het avontuur wilt aangaan die zij geeneens kunnen zien.

Die lul van een Obama deed precies hetzelfde.. Het is alsof elke president geen zin heeft om dit te doen en er daarom maar een toneelstuk van maakt door te liegen over beloftes die niet uitgevoerd worden. Waar een wil is is een weg, en er is duidelijk geen wil. Een ruimtefan vroeg eens aan meneer Werner Von Braun wat ervoor nodig is om een mens naar de maan te sturen, hij antwoordde: De wilskracht om het te doen.

Hoewel de problemen hier op Aarde uit de hand lopen, denk ik niet dat het de bedoeling is dat wij ons altijd daarop concentreren. De aarde is een leuke plek, maar er zijn nog véél meer leuke plekken. Het universum is een speeltuin die wij mogen ontdekken, maar wij zijn dat vergeten.