Onze automatisch uitgekristalliseerde intenties brengen een schokgolf teweeg die de volgende klank in werking zetten van de Kosmische symfonie. Die gedachte kristalliseerde in mijn brein. Mijn vervelende brein die alleen maar blijft zoeken als een hond.
Als ik dat zo schrijf dan lijkt het alsof ik zeg: A = A, en A daarbij een onderdeel is van een formule die als antwoord ∞ oneindigheid heeft.
Het is de reden dat veel filosofen en mystici vaak op het probleem stuitten dat er nooit iets volledig te definiëren valt in een dynamisch geheel... Alsof je eigenlijk niets zegt. Wat weer best grappig is soms, dat gelul..
Anyway,
ik spreek over een symfonie omdat ik heb meegemaakt dat de realiteit daarmee te vergelijken valt toen ik in een 'bad-trip' zat. Ik spreek daar ook over omdat ik weet dat in de verre diepte van emoties we allemaal verbonden zijn. En daardoor dus ook mekaar in beïnvloedden. En dat meen ik te denken omdat we elkaars emoties begrijpen. En als je het zou zien, die schokgolven van beïnvloeding - je dat aan een concept zou kunnen verbinden wat we muziek noemen. Net zoals de ene muzieknoot de andere in beweging zet, zo zetten onze emoties ook alles in beweging.
En wat hebben we daaraan? Waarom denk ik daar soms aan?
Omdat ik erachter kom, op sommige momenten, dat alle ellendige dingen die gebeuren, in dat perspectief slechts klanken zijn die uiteindelijk naar veel mooiere en schonere melodieën leiden.
En dat denk ik omdat we niet altijd naar ellendige muziek kunnen luisteren, er moet iets tegenover staan, iets wat we schoonheid noemen.
Het zijn slechts ogenblikken, dat we in iemands ogen kijken, of diep in gedachten verzonken zijn, dat we bijna door zo'n dergelijke raam naar het universum kijken. Het zijn ogenblikken, die perspectieven, omdat we maar met een klein deel door dat raam in dat perspectief kijken, en dan is het pats weg, omdat er weer iets voor dat gat zit. En dat gebeurt niet om ons te irriteren. Maar omdat wij de klanken zelf zijn, van de universele geest, die dit doet bewegen, om nog onbekende redenen.
Misschien zullen we, aan het einde van het Universum de gehele symfonie horen en begrijpen.
Wat zullen we daar begrijpen? Waarom gebeurt dat lied überhaupt? Waarom is er niet een oneindige stilte? Een oneindig vacuüm van niets. Niets dat ooit heeft bestaan.
Waarom bestaat ALLES? Ik weet dat wetenschappers dat net zo graag willen weten als ik.
Waarom is de BIG BANG ontstaan?
Wat deed NIETS iets worden? Waarom?
En als het allemaal ergens heen gaat, waarheen dan?
Als het einde ons ergens naartoe roept, wat is daar dan?
Ik hoor het in de muziek soms, datgene wat in de verte klinkt, maar ik kan het niet zien, en het is heel heel vaag.
En waarom communiceert de toekomst naar mij en hier?
Is het een resultaat van simpele logica? En als dat zo is, dan is het nog steeds zo dat er iets is wat ons doet aanroepen, en dan is de vraag nog steeds legitiem die ik stel.
Is het soms een magneet die ons ernaartoe zuigt? En als het zuigt, is het dan niet de dood? De dood die ons doodzuigt, de dood van sterren, planeten die sterren leegzuigen in al hun ellende..
Of de dood veroorzaakt door zwarte gaten, een kolk die ons in hun zwarte dood trekt?
Vanuit een versneld tijdsperspectief, zie je dat sterren dansen om zwarte gaten. Daar zijn video's van op internet.
Is er een wezen, een kosmisch wezen dat vanuit een verre verte, vanuit een andere dimensie, toekijkt op de COMPLETE DANS? Elke zandkorrel en elke huil van een baby, elke schreeuw van een wild dier, elke gedachte van een mens? En ziet dat wezen net zoals wij op YouTube kunnen zien met onze meetinstrumenten.. die kosmische dans??
En wat dat ook mag zijn, hoe wij dat ook mogen noemen, uiteindelijk hoeven wij daar ook niet te zijn, want wij zijn hier. Wij zijn hier en niet daar. Wij zijn op aarde en niet met engelen tussen de sterren. Wij zijn bezig met andere dingen. Wij zijn bezig om de pindakaas door onze keel te krijgen in de vroege ochtend, als wij met duizenden miljoenen andere door de ochtendnevel fietsen van een nieuwe dag, die elke keer oneindig anders is dan elke andere dag. En niets of iemand kan ons daaruit halen, ons halen uit die delen van de dans. Niet omdat iets of iemand ons wil redden of van ons houdt, maar omdat het zo is. En om diezelfde reden kom ik er elke keer beetje bij beetje achter dat het een soort ontsnapping is van hier, dit gedenk, om het complete plaatje te begrijpen die ik denk nodig te hebben om de pijn te beëindigen. Pijn waarvan ik de antwoorden zoek. Antwoorden omdat ik de pijn niet aankan. Ik dat niet aankan omdat ik die dans te verschrikkelijk en te mooi vind om aan deel te nemen. Ik bang ben dat ik zal worden opgeslokt en verdwijnen. Een reden waarom mensen iemand willen zijn. Een vastigheid, een soort van afremming van zijn.
En waarom willen we niet zijn? Omdat er iets pijn doet, en we dat niet willen voelen? Zo lijkt het soms te zijn namelijk.. Ik spreek vanuit mij maar ik denk ook dat het iets gezamenlijks is.
Ik begrijp waarom dat gebeurt, dat niet willen.. De wereld heeft daarin gelijk dat ze is zoals ze is.. We moeten wel afremmen, want we willen niet nog meer pijn veroorzaken. En omdat we het niet weer willen veroorzaken gaan we nadenken over de wereld, hoe we bepaalde dingen kunnen voorkomen. En daarbij spreken we ons uit in oordelen en hoe en waarom en waarheen dingen moeten gaan. Alsof we het allemaal begrijpen, alsof wij God zijn. En we falen keer op keer. Dat heeft de geschiedenis ons meer dan duidelijk gemaakt. Dat heb ik geleerd uit de geschiedenis.
En telkens is het achteraf gezien niet goed geweest dat we bepaalde dingen zo en zo deden. En elke keer gebeurt dat opnieuw en opnieuw overal en altijd. En ik vraag me af of er een ontsnapping, nee, een oplossing is uit dat circus. Niet om de wereld te doen verdwijnen maar om de allergrootste noodzaak als eerst te kunnen doen verdwijnen. En dat is leren omgaan met onszelf. Hoe moeten we met onszelf omgaan? Wat moeten we doen in het leven? Wat betekent het om een mens te zijn?
Wat zijn de vragen die ons eruit halen? Uit de wereld, om er vervolgens weer in te komen met die nieuwe inzichten die nodig zijn om de koorts van de wereld, van het mens zijn, te doen genezen?
En om even terug te komen, waarom willen wij die pijn niet? Waarom willen wij de wereld verbeteren? Wat denken we te krijgen als wij dat gedaan hebben? Waar denken wij naartoe te gaan? Wat is daar, in die toekomst dat zo belangrijk is???
En;
Hoe spreekt jouw toekomst tot je?
Wat zeg jij daar op terug?
Wat ga jij doen?
Waarom?
No comments:
Post a Comment