Mijn droom is om alles kwijt te raken.
In mijn verhalen is de hele planeet verwoest.
Maar wel op een 'leuke' manier.
Namelijk helemaal onder de blubber. Echt dat alles heel taai wordt en nattig, en koud. Ja, dat brengt de mensen dichtbij elkaar. Koudheid.
Uiteindelijk wel. Koudheid van de nazi's in de vorige eeuw.
Koudheid die het verdriet veroorzaakte waardoor we in elkaars armen vielen, om even bij te komen.
Pijn die gewonde mannen bij andere mannen deed uithuilen.
Irritatie die nu ontstaat. Omdat het blijkbaar nodig is om een mens helemaal te breken voordat hij zijn hart kan openen.
Sjonge sjonge.
Kan het ook anders?
Kan het op een minder lompe manier?
Ik wil niet kapotgeslagen worden namelijk.
Ik vraag me het af en zoek naar antwoorden.
Als het weer van de mensheid een orkaan is, laat er dan rustpunten ontstaan, waardoor we even naar buiten kunnen kijken en opluchting kunnen vinden in de ruimte om ons heen, waar geen orkaan raast, maar alleen maar sterren flikkeren, die afwachten, tot wij daar ooit een keer gaan komen.
Die wachten, al die tijd, op ons.
Niet dat wij ze allemaal kunnen bereiken, maar dat ze ons zien. Wat al hun licht schijnt op ons.
En als al het sterrenlicht op ons schijnt, wat is daar dan zo belangrijk aan dat wij dat licht over ons heen krijgen?
Hebben wij dat verdiend?
Ik weet zeker dat een concentratiekampgevangene tijdens zijn ellendige verblijf omhoog heeft gekeken naar die fonkelende lichtjes en zich heeft afgevragen;
Waar blijven al die ruimteschepen, die duizendenmiljarden ruimteschepen, met hun kristallen intentie, die ons komt redden van onszelf?
Hoe kan het dat er niets is, geen antwoord, alleen maar licht?
En een koud licht ook nog, die sterren.
En dan kijk je naar de plaatjes van de planeten en dan is er inderdaad niets. Alleen maar rotsen en lava en vacuüm.
En als je die dingen weet en begrijpt, hoe kan het dan dat we nog steeds mensen in gevangenissen gooien als een stuk vuil, en mensen doodzwepen, etc.
Moeten die lichten in de hemel soms helemaal uitgaan? Om te laten zien dat we helemaal alleen zijn en alleen elkaar hebben?
Of moeten ze allemaal laten exploderen in de woedde die wij aan elkaar geven?
Zodat wij eens krijgen te zien wat woedde is.
Want wij zijn zielig in woedde.
Zielig. Kijk maar naar de ellende in de wereld. Het is allemaal zielig.
Het is zielig omdat veel mensen geeneens meer in de gaten hebben dat het zielig is.
Zielig omdat ze de wapens vasthouden die de huid opensnijden van andere mensen. Meestal jonge mensen met mooie huid. Mooie huid die opengesneden wordt als een varken aan een haak. Vlees dat verbrand wordt omdat men het niet eens kan worden over hoe, waarom en blablabla. Mensen die christus probeerden na te doen, alsof je een kopie van christus kan worden... En maar blijven graven in de boeken die ons 'eruit' zouden moeten halen. Uit de wereld. De wereld van het heen-en-weer ge-ren. De wereld van de zweep op je rug. Klats, weer een stuk huid eraf. En opnieuw en opnieuw tot je hele lichaam van alle kanten tot pulp is geslagen, en je ingewanden eruit druipen. En de mensen die erbij staan en lachen; omdat; "Dit is gerechtigheid'' weerklinkt in hun hoofd. Als een echo. Alsof ze niks anders willen denken.
Gerechtigheid waarvan?
Ik weet niet veel van Christus maar ik weet wel dat hij niet met een zweep mensen tot pulp sloeg. En als Jezus God zelf is geweest, dan heeft de mensheid al die tijd iets anders gedaan dan 't Christendom ons deed geloven. Leugens. Illusies. Iedereen weet het. Daarom is het tijd dat er een keer niet vrolijk wordt geschreven.
En wat wordt er allemaal zo fucking moeilijk gemaakt aan het leven dat de Christenen zo graag zoals Jezus willen zijn?
Wilden ze zo graag zoals hem zijn dat ze zo gefrustreerd raakten dat ze dat niet lukte en ze dat afreageerde op de mensen die het ook niet lukte en ze aan kruizen in brand stak en erbij lachte met honderden, duizenden andere, omdat ze ook echt daadwerkelijk geloofden dat dat was wat Jezus wilde?
Hoe ver zijn we dan van onszelf afgedwaald dat we anderen zoveel pijn doen?
Heel ver.
Want nu nog zijn er mensen waarvan het ons niets kan schelen dat ze pijn lijden. En vanaf toen, en nu is er niets veranderd in het omgaan met onszelf. We hebben bijna 9 miljard mensen op de planeet en er moet urgent iets veranderd worden voordat deze hele ketel uit elkaar klapt. Terroristen die begrijpen het allang. Die blazen gewoon de hele planeet op. Dan is het verhaal afgelopen. Ik begrijp ze heel goed die mensen.
Wat voor mensen kan jij geen compassie voor vinden?
Hoe kun je die compassie krijgen?
Waarom zou je dat willen krijgen?
En als je die compassie niet hebt, kun je dan proberen om te begrijpen waarom je dat niet hebt?
En als je boos wordt, kun je dan begrijpen waarom?
En als je daarna verdrietig wordt, kun je begrijpen waarom?
En als je bij jezelf uitkomt, kun je dan begrijpen waarom je weerstand en afschuw voelt voor hetgene wat die ander heeft gedaan? En als je die dingen begrijpt, wat voel je dan?
En waarom denk je dat je dat voelt?
En waarom mag dat niet gevoelt worden denk je?
Als we met elkaar praten dan praten we vaak over de wereld, wat wij ervan vinden, en wat wij vinden gaat altijd over pijn die we hebben, en die pijn is niet zozeer onze eigen pijn, alswel de pijn van de wereld. Daarom maakt het ook niet uit welke je als eerst oplost want het is allemaal hetzelfde.
Werken aan jezelf is werken aan de wereld, en andersom ook.
Doei.
Ga taart eten en bek houwe.
No comments:
Post a Comment