Hoe kan ik iets zeker weten?

Hoe kan ik iets zeker weten?

Ik wil graag dingen zeker weten. Omdat ik bang ben dat ik niet het vermogen, de kracht en de manieren weet om om te gaan met dingen.

Dat is de reden dat ik veel lees, om informatie te verzamelen, als een soort tot de tand toe bewapend wezen dat ik wil zijn, om niet het onvermogen te hebben.

Waarom niet? Om niet in het onbekende te stappen? Wat is daar zo benard aan??

Dat mensen je raar aankijken?
Dat iemand je uitlacht?
Dat andere mensen het beter weten en je bij de hand nemen als een klein kind?
Je gestraft denkt te kunnen worden omdat je fouten maakt?
Je bang bent dat er mensen boos worden voor die fouten?
Je je zwak voelt in een dergelijke situatie?

Waarom vertrouwen we niet op onszelf? Wat zit er allemaal tussen ons en onszelf dat we niet meer op onszelf vertrouwen?

Hoe kan dat ons vertrouwen in onszelf kwijt is?

En waar is het gebleven?

Ligt ons vertrouwen in het hebben van een rijke dosis geld?
Of die auto die ons de status geeft die zorgt voor de aandacht van anderen, aandacht in de vorm van aanzien dat JIJ die sterke persoon bent. Wat spreekt daar voor vertrouwen uit?

En als je die dingen begrijpt, wat is het waar jij niet op vertrouwt?
En hoe komt dat?

En waar ligt het vertrouwen bij jouw?

Waarom?

Ik zal een toevoeging maken op deze vragen en dat is de vraag; wil jij überhaupt iets veranderen? Want als alles goed is zoals het is, vraag je dan af waarom is dit goed, en waarom wil ik dit zo hebben?  Waarom vertrouw jij op dat dit goed is? Wat geeft jouw de zekerheid dat je jezelf kan zijn? Is het je man? Die je de aandacht geeft die je nodig hebt? Of is het de zekerheid van je fijne baan die je de zekerheid van geld geeft? En waar bestaat die zekerheid uit en waarom?

Wat wil je niet verliezen en waarom?
Wat zou er gebeuren als je dat wel verliest?
 Hoe zou je je dan voelen? Waarom wil je je zo niet voelen als je erover nadenkt als je dat zou verliezen?
Waarom?
Wat is er mee met dat gevoel dat je niet wilt?
Wat geeft dat gevoel je dat je niet wilt?
Wat wil je niet?
Waarom?

En als je eindelijk weet wat dat is ga dan niet stoppen met vragen stellen, maar ga eens door, door tot je niet meer kan, en je dan nogmaals afvraagt, waarom heb ik geen vragen meer?

Waarom wil ik niets hebben?

En er dan hopelijk stilte ontstaat, die je zocht.

En als die stilte er is, je wacht, wachten op wat die stilte is, en die verkent, net zoals de vragen die je daarvoor stelde je ook dit bevraagt, met diezelfde verkenning..

Wat is er met die stilte? Waarom denk je dat er iets met die stilte moet zijn?
En als je dan afvraagt wat er dan mee zou moeten zijn dan zijn de antwoorden die je steeds krijgt, niet fout of verkeerd, maar goed. Omdat ze allemaal van jouw komen. Jij bent een deel van de wereld. En alles wat binnenkomt kan daarom nooit puur van jouw zelf komen. En uiteindelijk zul je begrijpen dat je ook helemaal niet naar een eigen zelf kan zoeken omdat het er niet is. En alle vragen die komen gaan zijn altijd goed omdat je ze elke keer bevraagt, bevraagt, wat is dit, wat is dat? En zo steeds dingen minder star maakt, minder star, voor minder pijn.

Het omgekeerde is een dogma met doodgemartelde kinderen aan het kruis als gevolg.
En die pijn zet die bevraging aan. Om er klaar me te zijn, met die pijn. De pijn van de wereld.
Daarom wil ik dingen begrijpen. Daar ben ik nu. Ik weet niet waar het heen gaat maar ik weet wel dat het ergens heen gaat. Ik begrijp steeds meer die wegen die ontstaan, die wegen van denken. En door ze steeds weer te bewandelen ken je ze steeds meer, en worden ze snelwegen, snelwegen die leiden naar vertakkingen van vragen, die eindigen in het onbekende en de wereld in beweging zetten.

Dat is wat ons als mens uniek maakt. Die intensiteit van het willen weten. Dieren hebben dat niet.
Ze hebben wel een intensiteit maar het verschil tussen ons en hen is het intensiteit in vermogen van willen weten.

Het lijkt wel een soort noodlot, alsof er iets mis is gegaan met ons dat ons dit allemaal doet doen, dit denken. Het is hetzelfde wat intellectueel-theologen bedoelen met de 'Fall from Eden', dat wij uit een onbewuste unie met de natuur 'vielen' door de doorbraak van het bewustzijn. Je kunt het voor je zien als een dier dat de verkeerde knop heeft aangeraakt en wanhopig zich terug probeert te klauwen naar die 'puurdere' en makkelijkere staat van zijn. En dat de mens zich daarom afgescheiden voelt, alleen, en emotioneel verwoest, omdat er iets lijkt te missen. Maar het feit is, dat er niets mist, maar wij gewoon zo zijn. Wij zijn die mensen die maar net weten om te gaan met ons bewustzijn, ook maar net pas onze ogen opendoen in dit universum. En ook echt ons best doen om elkaar geen pijn te doen. Maar het is zo moeilijk, omdat we ook echt nog dieren zijn. We zijn er pas net!

We zijn er pas net!
En dat is geweldig en verschrikkelijk, want daarmee weten we dat er nog veel voor ons pad staat voordat we echte mensen kunnen worden, voordat dat dier in ons zich zich volledig heeft geïntegreerd in dat mens.
En geweldig omdat ik dan ook gelijk begrijp dat er daarna iets prachtigs staat te komen, die dromen waarvan wij dromen, die komen, in die toekomst, dan uit! En daarom ben ik blij.
En die toekomst, daar schrijf ik over in mijn verhalen.
En omdat ik die toekomst zo graag wil en liever mijzelf had overgeslagen, ook zo ongelooflijk ongeduldig ben om daar te komen, en ik daarom ook geduld moet leren. Geduld moet leren, want dan raak je minder gefrustreerd en kun je harder duwen aan de rest van de mensheid om daarheen te gaan. Die toekomst.

En dat doen we allemaal! Dat duwen!

Daarom loopt de tijd ook vooruit! Niet achteruit!
Omdat het de toekomst is die wij willen hebben!
Wij willen het NU niet hebben maar die toekomst!
Die toekomst die kennen wij al!
En het is die toekomst die al onze dromen en verwachtingen gaat vervullen waarover wij gehoopt hadden.

Daarom is het leven een reis. En we hebben niet allemaal hetzelfde pad, maar we gaan wel allemaal in dezelfde richting. En we denken niet allemaal hetzelfde maar we denken wel allemaal!

En daarom ben ik heel blij met de mensheid, omdat ik begrijp dat iedereen mijn vriend is. Iedereen is mijn vriend omdat we allemaal die toekomst vervullen die ons doet lopen. En elke persoon die we ontmoetten brengt ons dichter bij het begrijpen van het pad en de richting die we op gaan. Daarom waren het de volwassenen die mij altijd het meest inspireerde en waar ik het liefst mee om wilde gaan. Niet omdat ik mijn mede leeftijdsgenoten haatte, maar omdat ik daar de bewegwijzering niet kon vragen, de richting waar ik heen wilde gaan. En daarom was het contact met mijn mede leeftijdsgenoten ook schaars. Niet omdat ik mij wilde afzonderen, maar omdat ik niets aan deze mensen had.
Dat werd vaak verkeerd begrepen als arrogantie maar dat heeft daar niets mee te maken.
Het werd vaak begrepen als arrogantie omdat ik de woedde en frustratie liet merken van de pijn die mijn mede leeftijdsgenoten bij mij veroorzaakt hadden. Zij veroorzaakten die ellende omdat ze gefrustreerd waren en daar niet mee om wisten gaan en die ellende dus bij andere mensen dumpten in de vorm van pesten en schelden. Zij dumpten die bij anderen omdat ze zelf niet meer op henzelf konden vertrouwen omdat het hen ontnomen was de kracht om met de wereld om te gaan. En dat is dubbelfrustrerend omdat ik begrijp de situatie waarin de ander zit, ik niet mijn boosheid woedde en frustratie kwijt kan zoals hun doen, omdat ik begrijp dat er dan een circus in gang wordt gezet die helemaal nergens meer op slaat en dat dat ook gelijk het eerste is dat beëindigd moet worden. En ik weet dat dat kan omdat ik elke keer dat het in mijn bewustzijn opkwam, ik NIET iemand aanviel, ik NIET iemand verrotschold, ik niet in WOEDDE uitbarstte en met dingen ging gooien, ik zag dat er scenario's afspeelde in mijn hoofd die zo duivels waren als de pest, en ik die NIET uitvoerde. Dubbelfrustrerend omdat ik het van beide kanten begrijp. Begrijpen, de staat van de mens. Maar als je die dingen begrijpt, wil nog niet zeggen dat de pijn dan weg gaat. Dat zijn twee verschillende dingen. En als je de kracht nog steeds mist om op jezelf te vertrouwen, dan gaat de buitenkant daar alles aan doen om die jouw helpen terug te krijgen, door die woedde los te laten barsten waarmee je de kracht terugvind van jezelf, want het is vaak die woedde die ons dat doen terugvinden. Daarom dromen mensen ook over de meest duivelse dingen alleen maar omdat ze de opluchting willen die die opbouwende vulkaan kan doen laten exploderen om het kwijt te raken.  Pwfjeeuw... Het is dezelfde reden dat mensen mensen aanvallen. Op dat diepere niveau omdat die mensen zelf door een immense pijn gaan en dat kwijt willen, ze mensen aanvallen omdat ze zelf er niet mee om kunnen gaan. Het mij frustreert als mensen daarna dan nog eens gestraft worden voor het eindelijk ventileren van dat emotioneel verwoest interieur.. Verdriet. Waarom hebben wij, als mensheid zo'n moeite met emoties dat dit gebeurt? We hebben allemaal gezien wat de mensheid in de vorige eeuw heeft bewerkstelligt. En ik verzeker je, dat waren de 'niet-helemaal' mensen, dat dier in ons. Twee wereldoorlogen, twee diepe trauma's waarin een allesvernietigend beest in ons naar boven kwam. Allesvernietigend omdat dat dier pijn heeft geleidt en boos werd.

Waardoor is die pijn ontstaan?

Hoe ga jij met het dier in jezelf om?
Hoe praat jij met jouw dier?
Hoe praat je met jezelf?
Hoe kunnen we het beste met ons dier in onszelf omgaan?

Ik denk dat het belangrijk is dat wij ALLEMAAL over onze schaduwaspecten praten, onze schaduwgedachten, die duistere dingen waar NIEMAND over wilt, durft praten. Want het zijn die duistere verboden dingen de plek waar de meeste pijn vandaan komt. De pijn die elke keer tot ons terugkeert als cirkels rondom een bol.

Het is onvermijdelijk dat ik ga schrijven over alles wat iedereen ooit vermeden had.
Ik ga daar over schrijven NIET omdat ik wil oordelen over al die dingen, NEE, want ik begrijp het heel goed waarom mensen 'verschrikkelijke, onmenselijke, beestachtige, en vieze' dingen doen.

Ik ga erover schrijven omdat we op de maan zijn geland. Ik trots ben daarmee. En als we dat kunnen,
dan kunnen we ook met diezelfde rationele machine de mens leiden naar de pijn in ons hart, en met diezelfde manier die pijn bevragen en begrijpen zodat de compassie kan ontstaan die ervoor nodig is voor de zachtheid die we altijd al gewenst hadden en de veroordeelden het meest nodig hadden.
Met ons hoofd ons hart doen openenen omdat we eindelijk in zien, dat wat in de vorige eeuw is gebeurt een gevolg was van een hart dat verwoest is. WAAROM DENK JE dat die 19-jarige jonge soldaat 'Mammaaaaa!!' schreeuwt als zijn ingewanden eruit worden gesneden door een bajonet? Dat is niet omdat het Mamma wilde, maar omdat het die aandacht wilde die mamma hem gaf.
Dus vraag je af en kijk verder dan wat er gebeurt; Waarom steken we elkaar en schieten we kogels door onze lijven heen? Waarom verwoesten we ons lichaam?

We hebben allemaal iets te zeggen over pijn. Laat die pijn praten.
Laten we allemaal onze pijn opschrijven en begrijpen. Begrijpen omdat dat een 'goede' manier is om anderen niet pijn te doen.

Dan denk ik weer meteen, maar als je die dingen gaat begrijpen, dan ga je ook voelen wat die andere mensen voelen, en dat willen veel mensen niet. Want je kan natuurlijk veel beter slapen als de wereld makkelijk gecategoriseerd is in goede en slechte mensen. In daders en slachtoffers.
En dat met alleen maar slachtoffers de wereld te emotioneel wordt. Dat wat daders doen dus maar beter niet begrepen kan worden omdat we bang zijn voor het voelen van die woedde, die enorme woedde, die hen deed doen wat ze deden. Dat achter die woedde en stomend meer zit van verdriet.
En achter dat verdriet een verbinding tot het begrijpen van elkaar. Dat met dat begrijpen het wereldbeeld voor jezelf verdwijnt. Dat andere mensen jezelf zijn. Dat zij diegene waren die scheurden toen de druk te groot werd. Druk waar jij aan hebt meegewerkt opbouwen omdat jij deel uitmaakt van de wereld. Een verantwoordelijkheid die dan ontstaat omdat je begrijpt dat je er wat aan kan doen en de wereld daardoor weer te zwaar en overweldigend voelt om aan te kunnen en je je daardoor zwak voelt, en je bang wordt ook. Bang omdat je bang bent voor die woedde van anderen die jij zullen gaan aanvallen omdat ze met diezelfe intensiteit de dingen willen begrijpen die je dan zo achter probeert te houden omdat het zo intens is die gevoelens, dat je ze verbergt en elke dag moe en ziek wordt van jezelf omdat je zoveel moeite moet doen om jezelf onder 'controle' te houden. Onder controle houden zodat niemand erachter komt dat jij wel compassie en pijn voelt voor diegene die iedereen verafschuwt en haat, die de wereld veroordeelt en in gevangenissen zet en straft. En dat als zij daarachter zouden komen dat jij compassie voor hun hebt zij boos op jouw worden omdat ze denken dat je dezelfde gevoelens hebt als de mensen die de wereld verafschuwt.
En dat is ook zo.

Want wij zijn zowel die 'duivel' als die 'engel. En ik ga je verzekeren, dat een blijvende menselijke aanwezigheid op deze planeet ALLEEN maar kan resulteren in een integratie van die potenties.
Dat er daarom onze schaduwpotenties begrepen moeten worden en verzorgd moeten worden en aandacht gegeven worden. Want we zien dat als dat NIET gebeurt ze eruit schieten in de donkere hoeken van de samenleving. En zou jij het die mensen kwalijk nemen dat ze dat doen?
Ik niet meer. Ik niet meer. Ik niet meer.

1 iemand die het begrijpt kan een heel circus van ellende stoppen.
Doordat diegene NIET aanvalt.
Niet oordeelt.
Niet reageert met hel en verdoemenis.

Maar luistert,
luisteren naar de pijn van de ander.
Naar de pijn van onszelf.

Ik begrijp dat de taken die voor ons liggen verschrikkelijk lelijk zijn. Maar ze zullen desondanks geklaard moeten worden voordat we verder kunnen. We moeten onszelf en elkaar beter verzorgen.
Beter verzorgen wil niet zeggen mensen in gevangenissen stoppen.
Het betekent begrijpen vanuit de gelimiteerde plek van weten waar je bent. Dat je ook niet 'nep' aardig zal kunnen doen tegen iemand, maar dat je wel elke keer alles probeert te begrijpen. Je hoeft ook niet aardig tegen iemand te doen, ik begrijp dat je soms al genoeg aan jezelf hebt en dan moe bent. Doe diegene dan tenminste geen kwaad.

Als je een mens op de maan kan landen, heb je dan ook niet de potentie om die innerlijke wereld te ontdekken met diezelfde intensiteit? Diezelfde drang tot verandering?

Wat ons op de maan bracht was een ontsnapping aan de planeet. Een hand die wanhopig van de aarde af probeert te komen, een gris doet naar de dichtstbijzijnde steen, en faalt. Faalt om grip te vinden.
Omdat de wereld om aandacht vraagt. Enorm veel aandacht. aandacht aandacht aandacht.

Ik zou graag zien dat men naar de sterren en planeten zou reizen. Niet omdat mij Mars zoveel interesseert want dat is niet zo. Nee, mij gaat het om dat ik zou zien dat de mens als volwassen de ruimte in zou gaan. Dat de ruimte een plek wordt waar de mens een compleet mens is. Een trots en nederig mens. Net zoals Wyn Wachhorst zei in 'The Dream of Spaceflight'  'de complete persoon zal zowel die nederigheid moeten hebben om de aarde te verzorgen als de trots om naar mars te willen gaan.'  Die mens willen we zien. Dat is de mens die de ruimte in mag van mij.

Als er ooit een ruimtelift gebouwd wordt die de mens in alle luiheid omgaan kan kabelen, laat het dan die puurdere mens zijn. En als dat nog niet zo is, laat mij dan die ruimtelift doormidden breken. Met een hamer. Want ik zal niet de ruimte laten verpestten door een corrupt mens.

Daarmee stel ik een grens, en mijn oordeel. Een oordeel die vanuit de ruimte gegeven wordt. Omdat men in de ruimte objectief naar de mensheid kan kijken, zonder geschiedenis, zonder het hete vuur van emoties, zonder elke bagage die een mens als last ervaart. Als een puurder mens. Zo droomden de dromers van science fiction altijd al, het ging nooit om die technologie, maar om ons!!
Begrijp mij goed, ik heb het beste voor voor de mens, en daarom zeg ik nu, laten wij dromen over naar de sterren reizen en tegelijkertijd de dieptes van het hart ontdekken, naar binnen en buiten zijn namelijk gelijk aan elkaar. De psychonaut is de astronaut en andersom.

Ik hoop dat de toekomst waar wij op af stevenen kleurrijker, levendiger en spectaculairder wordt dan iemand zich ooit had voor kunnen stellen - ik hoop dat het mij zal verbijsteren van verwondering.

Laat het vuur van de raketten door elke tv-toestel bulderen en elk neurologisch geëmotioneerd geapplaudisseer door alle harten van de mensen schokkeren. Zodat we erachter komen hoeveel wij kunnen zijn. Hoeveel potentie wij hebben. Dat wij inderdaad alles kunnen bereiken waar wij ooit over gedroomd hadden.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------


We moeten allemaal gaan praten en nadenken over de wereld, onszelf, en zonder oordelen blijven zoeken. Blijven vragen.

Ik weet ook nog steeds niet helemaal om te gaan met die woedde en gedachtes omdat er heel af en toe die kokende vulkaan uitbarstte, dat zijn momenten om erachter te komen wat er allemaal aan de hand is. En die vragen te stellen..

Iets minders doen zal opgeven zijn en opgeven in begrijpen zal opgeven het potentieel van de mensheid. 
En als je moe wordt, ga dan gewoon slapen, en smeer de volgende dag een broodje pindakaas, en lach de hele planeet uit. Want zo serieus moet je het nou ook niet allemaal nemen. 

Wat ik hier geschreven heb zijn mijn zwaardere gedachten en ook mijn diepste. Ik had ze graag verborgen gehouden jaren geleden maar nu niet meer. Ze zijn ook niet wat mij definiëren want ik heb ook dezelfde normalere gedachten als elke ieder ander persoon. Wat ik ermee wil zeggen is dat je je eigen gedachten en de mijne niet te serieus moet nemen dat het weer een waarheid wordt die dan weer als een dogma mensen aan het kruis doet kruisigen alsof christus dat wilde in de eeuwen na zijn dood. Mensen snappe er ook geen snars van godgod verrdomme! Whagaga

Einde transmissie KLAAR ERMEE!

DOEI!