Ik heb een Golden-Era van Gaming meegemaakt. En ik weet dat omdat er nu alleen nog maar suikerspellen zijn. Ik zeg Suiker, omdat deze nieuwe spellen, zó vol zitten met impulsen en quick-to-satisfy rewards dat ze alle diepgang missen die het waard maakt om een beetje mens te voelen.
Een van de dingen die ik haat is Call of Duty. Deze reeks werd van de eerste Modern Warfare heel slecht. En dat kwam door de online functie. Ik geloof dat de respawntijd daar 3 seconden is. Er is ook helemaal geen tactiek in die spellen. Het is alleen maar sprayen.
Bij Battlefield was het een heel ander verhaal. De mensen die de Call of Duty tactiek hanteerden en toen in BF gingen spelen, die mensen werden als kippen afgeslacht. En dit waren ook de mensen die je truck stalen, en er zonder te wachten op het team, er in hun eentje vandoor reden. En dat is gewoon plain short-sightedness. En door die spellen te spelen heb ik een hoop geleerd over mijn leeftijdsgenoten. De meeste zijn namelijk allemaal sukkels.
Battlefield: Bad Company 2 was één van de beste van de Glory Days of Gaming. Omdat de kleuren in dat spel zuiver waren, de geweerschoten hard, en het realisme correct, althans voor online gaming-maatstaven.
Battlefield EISTE van je, je eigen verantwoordelijkheid in een team. En alleen door echt je in een team te werpen en in de confrontatie, kon je winnen. En als je dat niet deed, dan verloor je, als je teveel mensen had, die van Call of Duty afkwamen, en hun broodnodige verantwoordelijkheid NIET geleerd hadden, dan had je, en zo zal ik een voorbeeld noemen, last van krab-snipers, mensen die helemaal achterin de map zitten en permanent met hun oog door hun scoop staan te loeren in een soort zombie-trance, wachtend tot er een andere soortgelijke idioot langskruipt om hem vervolgens eerst vijftig keer mis te schieten en dan op het meest vieze moment een headshot te geven.
Meestal was ik dat. Tot alle bloedwoedde toe. Maar dat deinsde mij niet terug. Ik wachtte 13 seconden tot ik kon respawnen, met mijn m1-garand, uit fucking WWII, en ik trek die loser in mijn iron-sights, squeeze the trigger two times, en bap hem af.
En dan kreeg ik soms een berichtje, van zo'n 13-jarige, die superboos op MIJ was. Maar ik zou boos moeten zijn op hem, want hij zorgt ervoor dat zijn team verliest omdat ie met zijn ballen achterin de map zit te fatsen.
In Battlefield had je beschikking over een hoop voertuigen, waaronder Tanks. En oh, oh, oh, je had het moeten meemaken zo érg was het, de destructie die ik met mijn gaming-maatje gecreeerd had over de DICE servers van deze knakeplaneet. Ik denk dat als al die mensen die ik heb afgeschoten voor mijn stoep stonden. Je een heel stadion kon vullen met mensen die mij en hem zouden kunnen lynchen, want ik heb hele boze mensen gezien. Zo zagen wij mensen de game joinen, om hem vervolgens meteen weer te quiten zodra ik die persoon voor de tweede keer raakte met een shell van mijn tank. En je had mijn maatje moeten zien bovenop de tank, achter zijn mitrailleur, die zat daar met een grijns van hier tot aan de hemel, alle stragglers af te raggen met zijn .50 cal. Hij was een 360 graden omnipotente god, die de dood kon geven aan elke gamer die het verdiende.
Wat wij feitelijk deden met dit online gamen, was gewoon mensen irriteren. Want elke keer als je wordt afgeschoten, moest je 13 seconden wachten tot je weer mee kon spelen. En dat is irritant.
Vooral als je naast een teammate spawnt, en meteen wéér een abrahams shell van 65 mm door je rug geragt krijgt. Een van de meer begrijpelijke redenen waarom het andere team soms zo dun werdt, aan het einde van een match. Deze mensen hadden al het doorzettingsvermogen verloren door de ultieme frustratie van machteloosheid.
Ik kende een andere vriend uit die periode, hij had 2 controllers kapotgegooid tegen de muur.
Ja, zo boos werdt men soms.
Ik heb hele mooie momenten gehad, bijvoorbeeld toen mijn vriend en ik op een heuvelrug stonden geconfigureerd, allebei in een tank, en de vijand die vanuit de verte aankwam lopen, en een van ons zei; "Commence firing!" Alsof we een tank bataljon waren. En dat waren we. Want geen enkele vijand van dat team is ooit die heuvel overgestoken. Want er was een continue barrage van kogels.
Er was ook een fenomeen dat wij base-rapen noemde. Dat zat namelijk zo. Het andere team was dan volledig omsingeld bij hun eigen basis, waardoor als ze wilden respawnen méteen een regen van kogels en explosies door zich heen kregen, tot het ongenoegen van sommige die de hele match quitten en er soms dus voor ons geen vlees meer over was om in te schieten. En je moet weten dit was allemaal gesublimeerde frustratie, en als dat spel er niet was geweest, ik mijn hele school had opgeblazen. Ja, de AIVD kan heel wat sporen en verbindingen vinden in mijn verhalen. Maar ze zullen er nooit achter gaan komen, hoe ik deze planeet had kunnen opblazen.
Ik dank u voor uw aandacht.
Gegroet, hoofdcommandant van alle strijdende krachten van het omnipotente leger van Balin.
Met de allergrootste grandeur delusional exit die een brief kan hebben.
Klaar ermee!
No comments:
Post a Comment