Stukje uit mijn verhaal

Stukje uit mijn verhaal: Onherkenbare wereld. Die vernielt is. Dat biedt mij de mogelijkheid om niet meer rekening te houden met geografie etc.

-----------------------------------------------------------------------------

De nacht zag geelwit van de strepen kannonvuur. De kogelbanen van de 9 meter lange patronen legden enorme ellipsen af die door de hemel heen suisden. 100 meter boven de grond klapten de parachutes open, en de voedselpatronen daalden ongedeerd neer op de kale woestijngrond. Mensen kwamen er op afgerend en rukten ze open. Knijptubes pasta met vitamines. 

'Ik hoop dat dit de laatste salvo's zijn' zei de kapitein tegen zichzelf. Want we moesten ons doodschamen dat we dit uberhaupt nog moeten doen. Die voorzieningen en infrastructuur, daar mag wel mee opgeschoten worden..

Honderd kilometer verderop kotste de asfalteermachine dikke lagen teer uit die deze steden weer met elkaar zou gaan verbinden. De mannen rondom de machine flikkerden hun koffie achterover en begonnen aan hun lange warme dag. 

De hele omgeving was alleen maar blubber en as en her en der verwoeste gebouwen, die half onder waren gezogen door de greep van de aarde. Over grenzen konden we niet meer spreken in deze periode, want er was zoveel blubber en regen en as neergedaald dat iedereen ineens samen moest werken zodat er automatisch ook helemaal geen sprake meer was van individuele landen.

De faciliteiten in een baan om de aarde wierpen nog elke dag duizenden tonnen aan materiaal af voor de wederopbouw. Genoeg kon het nooit zijn. Daarvoor was er teveel verwoest. Maar dat was niet erg. Want iedereen deed wat ie kon.

Langs de grote stedelijke kustlijnen dreven duizenden schepen die met grote katapulten en kanonnen hun proviand en het nodige materiaal wegwierpen. Kinderen keken samen met hun ouders en familie en de hele buurt omhoog hoe hele bulldozers door de lucht heen vlogen. 'Die hadden ze ons al beloofd!' riep een man triomfantelijk. ' En hij klapte in zijn handen. 'Ik ben zó blij! riep een jongetje van een jaar of 3, die met grote bruine ogen en een gezicht van tevredenheid naar de grijswitte lucht staarde.

Het overgrote deel van de wereld deed alle containerschepen volladen met driedubbel de maximale draagcapaciteit! Zo leek het alsof er wolkenkrabbers op zee dreven. Af en toe donderde er container vanaf, maar het interesseerde ons niets! Want wij hadden zoveel materiaal mee! Zelfs God zou zijn eigen kinderen verkrachten uit blijdschap van deze armada van welvaart! Het was een mooi schouwspel, de kapiteinen konden nog maar nét hun snorkel boven water houden. Zo machtig en met zoveel spullen kwamen de schepen aan in die landen dat de mensen aan de kustlijn hun hart in tweeën braken van euforie! De gigantische gigantische hoeveelheden die daar in de nadelige gebieden aankwamen had iedereen het geloof in de mensheid doen herstellen.