Tuesday, June 11, 2013

Een akoestische energiecentrale.


In "The Giza Power Plant" wordt de Piramide van Gizah door ingenieur (en schrijver van het boek), Christopher Dunn onderzocht.


De functie van de piramide is nog steeds een groot mysterie. De leeftijd van de grote piramide wordt geschat op 4,800 jaar geleden, tot zover als 73,000 jaar geleden.

Volgens velen is het een tombe voor farao's, maar die theorie heeft praktisch geen bewijs. Zeker als je nagaat dat er nooit één enkele farao is gevonden in alle 80 piramides in Egypte. Dan zul je zeggen, die zijn allemaal leeggeroofd! Maar ook in ongeopende piramides in de laatste eeuw is geen spoor te vinden van overblijfselen van  farao's.

Het verkeerde beeld dat geschept wordt bij het grote publiek over mummies in Piramides heeft te maken met de vondst van koning Toetankhamon. Wat mensen niet weten is dat deze koning gevonden werd in de Vallei der Koningen, honderden kilometers naar het zuiden.

De tombe-theorie hangt dus al een tijdje rond en deze theorie is aardig ingeprent in het wijde publiek en rondom de wetenschappelijke gemeenschap. Eigenlijk is deze theorie ook niet verwonderlijk als je bedenkt dat er in de grote piramide een grote rechthoekige bak ligt die 'lijkt' op een grote sarcofaag. Toch geven Egyptologen toe dat ze niet weten hoe sommige aspecten van de grote piramide tot stand zijn gekomen.

 Dunn concludeert dat de Piramide met geavanceerde machines gebouwd zijn. Hierbij heeft hij keihard bewijs voor het gebruik van geavanceerde draaibanken, CNC-technieken en een enorme 'verspaansnelheden' (de snelheid waarmee een materiaal gezaagd, geboord of gevreesd wordt) die wij met huidige machines nog niet kunnen evenaren. Met behulp van foto's laat de auteur de afdrukken zien van machinesporen op de granieten stenen.

Graniet is een keiharde steensoort die alleen met diamanten gereedschappen bewerkt kan worden. En volgens 'mainstream' Egyptologen is de Piramide gebouwd met koperen gereedschappen..

Volgens Dunn moet dit immense bouwwerk een machine zijn geweest.

De akoestische eigenschappen van de binnenkant van de Piramide zijn zo namelijk zó precies afgesteld, dat deze een  harmonische resonantie met de aarde creëerde en deze trillingsenergie omzette in een oneindige bron van energie.

Christopher Dunn is een ingenieur met meer dan 30 jaar ervaring met het bewerken van steen en metalen. Hij  concludeert dat er machines móeten zijn gebruikt bij het bouwen van de Piramide. Het boek staat vol met aantekeningen en onontkoombaar bewijsmateriaal.

Wat vervelend is is dat op school gewoon geleerd wordt dat de Egyptenaren een primitief volk waren en slechts over koperen gereedschappen beschikten.      


De zogenaamde "Koningskamer van de grote Piramide" geheel

uit graniet gemaakt. De grove balken die je ziet aan het plafond, 

(van elke 70 ton) hebben geen enkele draagfunctie.
 Volgens Dunn is de bovenkant expres 
zo ruw gelaten zodat de gewenste akoestische eigenschappen 
op de juiste frequentie resoneert
Dunn laat ons zien dat wij hier te maken hebben met een beschaving die nog verder teruggaat dan de Egyptenaren. Een beschaving die zeer geavanceerd was, maar waarvan alleen nog maar grote bouwwerken over is gebleven. Een serieuze aanrader voor iedereen die bewijs wil lezen over de constructie van de grote piramide.

Er is nog veel meer te vertellen over dit onderwerp. Als je interesse hierin hebt en je wilt er meer over lezen kun je even googelen, of gewoon het boek lezen. Dunn heeft in 2010 nog een boek over Egypte geschreven, "Lost Technologies of Ancient Egypt: Advanced Engineering in the Temples of the Pharaos" Hierin legt hij met behulp van mooie foto's nogmaals uit dat er in Egypte precisiegereedschappen, geavanceerde technieken en zelfs megamachines moéten zijn gebruikt in het Oude Egypte. 





Voor reviews bezoek dit adres:
http://www.amazon.com/The-Giza-Power-Plant-Technologies/dp/1879181509





Friday, June 7, 2013

Ruimtelift!





In "The Fountains Of Paradise" van Arthur C. Clarke  worden de politieke en economische problemen beschreven die ontstaan bij het bouwen van een ruimtelift van maar liefst 36,000 km hoog. De enigste plek waar dit gebouwd kan worden is een berg waar al duizenden jaren een heilig boeddhistenklooster staat.

Dit idee is geen fantasie, maar iets waar al door een aantal Amerikaanse Universiteiten aan wordt gewerkt. Zij houden elk jaar wedstrijden om te zien wie de lift op de grootste hoogte kan brengen. Dit wordt dan gedaan met een lange paal of kraan

Het materiaal waar deze gigantische lift gebouwd mee gaat worden moet natuurlijk ontzettend sterk, maar ook zeer licht zijn. Dit materiaal bestaat al reeds, maar kan alleen nog maar in het laboratorium in microscopische hoeveelheden worden geproduceerd.

Je kunt ook op Youtube filmpjes hierover bekijken als je zoek op "Space Elevator". Er is ook literatuur over te vinden zoals "Leaving the Earth by Space Elevator" door Philip Ragan

Thursday, June 6, 2013

The Moon is a Harsh Mistress - Review


                                                                                                                                     
                                                 The Moon is a Harsh Mistress
                                                                                   
Op de maan wordt graan geproduceerd voor de Aarde. De kolonie op de maan wilt graag zelfstandig worden want ze worden door de Aarde als een soort slaaf behandelt. Wanneer één van de Aardse politieagenten zich vergrijpt aan een meisje is het raak. De hele populatie van de maan raakt in opstand.

De maan slingert normaal gesproken reusachtige metalen cylinders vol met graan naar Aarde, maar nu wordt deze voedseltoevoer stilgelegd. In het geheim wordt er een nieuwe catapult gemaakt in de rand van een krater. Niet graan, maar stenen worden er in de cylinders gestopt.

De coördinaten waarop de cilinders inslaan wordt aan de Aarde bekendgemaakt: nabij alle grote steden zullen ze neerkomen, als waarschuwing. De media en wat gestoorde religieuzen haassten zich naar de inslagplek. Niemand overleeft.

De cilinders slaan in met de kracht van een kleine atoombom. De Aarde wordt boos en stuurt schepen met mariniers.

Op de maan worden mensen gedood. Heel veel.

De maan reageert.

De commandopost van de V.S is gelegen diep in een berg. Vanuit daar worden alle militaire acties van de V.S geregeld. 3 dagen lang smijt de maan er elk uur een rots op af. De mensen binnenin de berg worden zwaar geïrriteerd en kunnen niet meer naar buiten! Ook andere landen worden aangevallen. Er ontstaan tsunami's en aardbevingen overal waar rotsen inslaan.

 Er wordt een ultimatum afgesproken waar de Aarde zich aan moet houden. Dat doen ze niet, en nu denken ze de stenen tegen te kunnen houden met raketten met kernkoppen, maar deze worden gewoon aan de kant geramd als een vliegje tegen een bus. Veel steden worden verpulverd en een hoop mensen sterven.

New York, Beijing, Parijs.

Hele woonwijken worden weggevaagd.

De Aarde geeft zich over.

De maan krijgt een eigen regering. Autonomie.

Het boek is heel grappig, want de centrale computer van de maan ontwikkelt een gevoel voor humor. Deze computer werkt samen met de revolutionairen aan de opstand. Ook zit boek zit vol met gekke gebeurtenissen, rare grapjes.

Het boek is geschreven in 1966, maar zoals met veel SF, niet verouderd. Het heeft een Hugo Award ontvangen en wordt nog steeds om de zoveel jaar geprint.

Wednesday, June 5, 2013

Review - Learning The World: A Novel Of First Contact


Boek Review.......


Mijn eerste bericht is een boek review van "Learning The World: a Novel of First Contact. Nou denk je saaaaai!!! Dat is het niet!

Dit boek was geweldig om te lezen en zat stokvol met coole SF ideeën! Ik weet dat jullie geen zin hebben om te lezen, en dat je je niet kunt concentreren maar toch is het het waard. Ik zal je 's wat laten zien! :P





















Uitgeholde asteroïde (hierboven voorbeeldje) vol mensen arriveert in onbekend zonnestelsel. De planeet waar ze naartoe gaan blijkt al bezet te zijn door een intelligente beschaving. Zij hebben nét olie, radio en luchtvaart ontdekt.

Nu zijn de mensen in de rots dus genaaid. Dit hadden ze niet verwacht. Al meer dan 500 jaar is de mensheid planeten aan het koloniseren en het enige wat ze zijn tegen gekomen zijn wat algen en bacteriën.

Op het schip breekt een halve oorlog uit, tussen de schip-generatie die een nieuwe wereld wil maken en de ouderen die in hun habitat willen blijven. 

Ondertussen doen de wetenschappers op de planeet een bijzondere ontdekking. Er nadert namelijk een object door de ruimte, dat aan het AFREMMEN IS!

Ze trekken al snel de conclusie dat dit een kunstmatig object is, en al gauw bemoeien de grote regeringen zich met het fenomeen. Voor de bewoners van de planeet ( Ground) was het geen opmerkelijke ontdekking.
Zij hebben namelijk in hun geschiedenis sterren groen zien worden. Ja, groen ja! 

Wij, de mensheid, hebben namelijk zo'n enorme technische macht dat we zelfs hele sterren kunnen incapsuleren in een bol met vegetatie. Dit gaat als volgt: asteroïden rondom de zon worden ingecapsuleerd met een transparante bol waarin mensen en planten kunnen leven. Alleen het groene licht blijft dan nog over vanuit een buitenperspectief. 

Dit is een idee uit het boek "The Millenial Project: Colonizing The Galaxy in Eight Easy Steps"

Maar wat ik zo mooi vond aan dit verhaal was de wonderbaarlijke beschrijving van het leven in een ruimtehabitat. Ik zou er zelf ook wel in willen wonen. Je kunt namelijk desgewenst zomaar even wat bergen veranderen, een riviertje hier aanleggen, en een dorpje daar. In het habitat leef je in een echt paradijs. De inwoners hebben al een reis van 400 jaar erop zitten. En daar is een hele hoop verandering mee gepaard gegaan. Zo is de architectuur van de steden meerdere keren veranderd, net zoals dat op de Aarde gebeurt

De planeet is ook interessant. De bewoners hebben een menselijk figuur met vleugels. Ze hebben ook slaven. Dit zijn niet slaven zoals wij die in onze geschiedenis hadden. Maar meer een soort onderontwikkeld mens, je kunt het vergelijken met een soort vroege Neanderthaler. Alleen kunnen deze wezens nog niet praten. 

Ook dit trekt de mensen aan boord het schip erg aan. De jongere generatie wil hier wat aan doen en zij lanceren stiekem intelligente insecten die de hele planeet in de gaten houden met cameralenzen. Hierdoor komen ze veel te weten over deze vreemde cultuur. Aan het einde van het boek is er een ontmoeting met de bewoners van de planeet.

Het boek eindigt heel goed, en beide partijen hebben uiteindelijk een eerlijke overeenkomst afgesloten. Er zijn veel dingen die ik niet ga vertellen! Dat moet je maar zelf uitvinden!

Ik raad iedereen aan om Science-Fiction te gaan lezen, het doet leuke ideeën op waar je nog lang over na kan denken, en de meeste daarvan gaan ook echt gebeuren! 

(Het boek heeft zelfs de Prometheus Award gekregen, en was genomineerd voor de Hugo, Locus en Campbell Award.)