Tuesday, June 27, 2017

The Transcendant Man


ons Kosmisch Orkest

Apollo liet ons zien wat een georganiseerde groep rationele mensen kan bereiken als ze zich volledig inspannen om iets onmogelijks te bereiken. Apollo liet de mensheid zien dat onze mogelijkheden eindeloos zijn.

Maar tot de groeiende verbijstering van veel voorstanders van Apollo kwam er een ontwikkeling op gang, een leger van anti-rationalisten - een ontwikkeling, die we nu begrijpen, als een verlangen naar een vernieuwde vorm van spiritualiteit. En hoewel de prestaties van Apollo nu nog steeds ongelooflijk zijn, droeg het project ook een zekere leegte met zich mee. De dode maan reflecteerde de spirituele leegte van de rationalistische aanpak.

Maar zoals we het binnenkort zullen doen begrijpen,
zijn het beide perspectieven die we nodig zullen hebben om de grote klim te maken.
De wereldwijde ophemeling van de mensheid.

Je kunt niet omhoog als je ziel geen energie heeft,
net zoals een raket niet omhoog kan gaan als het geen brandstof heeft,
op diezelfde manier zijn het zowel Binnen als Buiten de richtingen die wij op gaan,
en geen enkele richting sluit de ander uit.

En in die zin maakt het ook helemaal niet uit welke kant je op gaat.
We weten misschien niet allemaal waar we zullen eindigen,
maar eindigen zullen we allemaal,
maar het verhaal gaat door,
net zolang tot het verhaal er niet meer is,
en het schildersdoek af is.

En alleen dan pas,
kunnen we zien,
wat we gemaakt hebben.

En ik weet dat het de meest verschrikkelijke en meest mooie symfonie wordt,
die wij ooit hadden kunnen creëren.

En zelfs de oneindigheid zelf zal de jaloersheid niet kunnen verbergen,
van ons Kosmisch Orkest.

Jaloers,

op de liefde die ik geef aan mijzelf,
als ik de allerdikste laag roomboter op mijn brood smeer,
door mijn keel pats,
En mijn buik in rijkdom brengt.

Einde.

Thursday, June 15, 2017

De ruimtelift gaat omhoog. (Een verzameld schetswerk.)





Van een schets...


Naar een Meesterwerk

"Welkom, zegt de Toekomst"
Van buiten naar binnen kijkend..

De ruimtelift...


Introducerende schilder schetsjes van de klim omhoog.







Het verankeringsplatform op Aarde.


Binnenkant van de sectie onder de besturingskamer.

Tussenstop ruimtestation ergens halverwege de tophelft van de twee kabels.

'De Kabel, massief en dik, gemaakt van gewoven nano-carbondraad''

Wednesday, June 14, 2017

Leugens


Van alle investeringen in de toekomst, vergt de verovering van de ruimte de allergrootste inspanning.. maar het biedt ons ook de allergrootste beloning: een compleet universum.  -  Daniel Christleg


Van alle investeringen in de toekomst, vergt het uit bed komen de allergrootste inspanning..

maar het biedt ons dan ook de allergrootste vermoeidheid: een complete nachtmerrie.  - Bram Groeneveld


Tuesday, June 13, 2017

When the attack came,



When the attack came,
we asked for reinforcements.

Reinforcements which unfortunately did not arrive on time.

(We did not foresee such disturbances)

So,
we had to defend ourselves,
and thus,
we used up,
áll of our energies and áll of our capabilities..

Now,
we are calling for the past,
to come to us,
and help us, 
in our need.

To protect, what is most valuable.

Thank you.


Friday, June 9, 2017

Die vriendelijke vuilnisman, kan zómaar ineens uitgenodigd worden..

Wij gaan onszelf het Universum in hijsen op een diamanten draad van 600 miljard dollar.
De ruimtelift.

En je hoeft geen rijke lul te zijn om omhoog te mogen.
Nee.

Die vriendelijke vuilnisman,
die naast je woont,
die kan zómaar ineens uitgenodigd worden,
om mee te gaan op het allergrootste avontuur ooit!

En je werdt zo jaloers!

Maar je begreep,

waarom die persoon uitgekozen was.

"Gelukkig die nederig van hart zijn, want voor hen is het koninkrijk van de Hemel."

Ik denk dat Jezus gelijk had.

Maar had hij ooit gedacht, dat wij daar zouden komen via een 36,000 kilometer lange kabel?

Ik denk het niet.


Als de ruimte het schildersdoek wordt van de toekomst...

Als de ruimte het schildersdoek wordt van de toekomst...

Laten we dan om tafel gaan zitten...

En bepalen...

Hoe die eerste verfstreken eruit gaan zien..

Want laat dit hieronder zich niet herhalen, op mijn schildersdoek..




















Nee,

laten we in plaats daarvan déze toekomst binnenstappen,
laat de krantenkoppen er zo uitzien:




Als er dan toch ooit zo'n inferno gaat ontstaat op mijn schildersdoek,
dan breek ik die hele ruimtelift doormidden...
Dan kun je weer opnieuw beginnen.
Met je vergaderpraat-gaar vergaderingen!
Nét zolang tot je normaal gaat doen.

En ik kan dat zeggen,
Want ik ben je pappa.
En IK bepaal dat.


De innerlijke betekenis van de ruimte.

De innerlijke reis van de Boeddha is een reflectie van de astronaut z'n reis in de ruimte.

Binnen en buiten zijn niet twee verschillende dingen.

De wereld ademde uit en we stonden op de maan. 1900-1969 Technologische Verlossing

Controle over de natuur. De Omnipotentie van de mens. Technologische reddingsmiddelen. Hubris. Maanlanding. Westerse Existentiële Crisis. Het begin van een culturele transformatie.

De wereld ademde uit en we verzorgden de Aarde. 1969-heden (Een milieukundige noodzaak)

De herverbinding met de natuur. Spirituele Tradities. Oosterse filosofische kennis. Transcendentie. Drugs. De ziel van de wereld. De wereldgemeenschap. De aarde als een geheel.


Na Apollo:

Wij begrijpen:
dat

Onze innerlijke ziel,
is de ruimte.

Want elke stap ging altijd om ons. Naar binnen en buiten zijn gelijk.



Geschiedenispraktijkvoorbeelden

Confedereerde legers vechten tegen Unie-soldaten.


Het regende en het was koud. Het was echt kutweer om te gaan vechten.
Het slagveld vond plaats rondom een gehucht omringd door korenvelden.
De modder was vermengt met bloed en darmen.
De angst was zo erg bij sommige mannen dat ze in hun broek scheten. En omdat het zo nat was liep het zo weg in de grond waar het zich vermengde met de modder, bloed, en darmen. De gewonden die daar in lagen te braken - kotsend, zijn de mensen die de uiteinden van de menselijkheid hebben verkent.

Tussen de gevechten door kwamen de paarden met kannonkarren aanrennen, die met hun zware wielen de schedels en botten van de mannen kapotreden. Velen daarvan leefden nog.

Mensen die toekeken op de gevechten herinnerreden zich een soort van kleuterachtig spel, die helse pijn en dood als gevolg had.

Wij hadden nooit gedacht, dat de mensheid dit allemaal mee zou moeten maken. En toch zijn deze dingen echt gebeurd. Dieren die dieren afslachten. Levend afslachten, met bajonetten buiken opensnijden en met zware kogels knieën eraf schieten en dan de bange gewond vijand zijn gezicht in de modder trappen zodat de hij verdrinkt in pure ellende. En overal ligt bloed en kots en darmen en stukjes vlees en alles is vermengd met modder en regenwater. En god kijkt op dit alles toe en denkt:  " Weet je wat? Zoek het ff lekker uit!"  

Mensen zeggen weleens dat oorlogen onvermijdelijk zullen voorkomen in de toekomst. 
Dan heb je letterlijk NIETS geleerd van een oorlog.

Maar natuurlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan want als er mensen andere mensen pijnigen omdat ze boos zijn, WAT MOET JE DAN DOEN???



Thursday, June 8, 2017

Toen de ruimteschepen kwamen,

Toen de ruimteschepen kwamen,
kwam er geen rijkdom, een nieuwe technologie, of een uitgestoken hand van een buitenaards wezen,
maar honderdenmiljarden kubieke meters stront,
naar beneden vallen.

De versterkingen uit de ruimte waren eindelijk gearriveerd,
en strooiden hun poep over het menselijke landschap.

Nog nóóit was er zo'n enorme openbare vertoning van minachting geweest voor de mensheid.
En nog nooit was de mensheid zo geschrokt door deze spirituele openbaring.

En weken lang was de mens bezig,
om de stront van straat te vegen.

En al die tijd deden de intellectuelen en theologen uitgebreid discussiëren,
de implicaties van deze verwarring.

Tik tak, en dan een klap.

Als er één ding héél snel moet gebeuren, 
dan is het de wereld,
naar een psycholoog gestuurd,
met een kookwekkertje erbij.

Vijf minuten.
Tik, tak.

En dan een klap.

Alles beëindigd.

Wacht maar

Wacht maar.
Tot ik eraan kom met reinforcements.
Reinforcements die eraan wìllen komen.
Om mij te helpen
Om jullie eruit te halen.

Honderden miljarden,
met hun kristallen intentie.
De hele wereld weggevaagd.


Sunday, June 4, 2017

Laat je echte gezicht zien.

De hoofden op Paaseiland staan zeer ernstig te kijken.
Ernstig omdat de mens is een keer ernstig moet zijn.
Ernstig serieus omgaan met zichzelf.
Niet lachen om grapjes die niet leuk zijn, die hem pijn doen.
Niet meegaan met dingen die hem doen vernederen.
Niet meelopen met mensen die je niet wilt kennen.
Eerlijk zijn.
Laat je echte gezicht is zien.
En breek de hele illusie doormidden, als glas.

(Ik zeg illusie, niet omdat de wereld niet bestaat, maar omdat we onszelf voorliegen. We lopen rondjes om onszelf) Het slaat helemaal nergens meer op!

Ga taart ete en bek houwe

Mijn droom is om alles kwijt te raken.
In mijn verhalen is de hele planeet verwoest.
Maar wel op een 'leuke' manier.

Namelijk helemaal onder de blubber. Echt dat alles heel taai wordt en nattig, en koud. Ja, dat brengt de mensen dichtbij elkaar. Koudheid.

Uiteindelijk wel. Koudheid van de nazi's in de vorige eeuw.
Koudheid die het verdriet veroorzaakte waardoor we in elkaars armen vielen, om even bij te komen.
Pijn die gewonde mannen bij andere mannen deed uithuilen.

Irritatie die nu ontstaat. Omdat het blijkbaar nodig is om een mens helemaal te breken voordat hij zijn hart kan openen.

Sjonge sjonge.

Kan het ook anders?
Kan het op een minder lompe manier?
Ik wil niet kapotgeslagen worden namelijk.

Ik vraag me het af en zoek naar antwoorden.

Als het weer van de mensheid een orkaan is, laat er dan rustpunten ontstaan, waardoor we even naar buiten kunnen kijken en opluchting kunnen vinden in de ruimte om ons heen, waar geen orkaan raast, maar alleen maar sterren flikkeren, die afwachten, tot wij daar ooit een keer gaan komen.

Die wachten, al die tijd, op ons.
Niet dat wij ze allemaal kunnen bereiken, maar dat ze ons zien. Wat al hun licht schijnt op ons.
En als al het sterrenlicht op ons schijnt, wat is daar dan zo belangrijk aan dat wij dat licht over ons heen krijgen?

Hebben wij dat verdiend?

Ik weet zeker dat een concentratiekampgevangene tijdens zijn ellendige verblijf omhoog heeft gekeken naar die fonkelende lichtjes en zich heeft afgevragen;

Waar blijven al die ruimteschepen, die duizendenmiljarden ruimteschepen, met hun kristallen intentie, die ons komt redden van onszelf?

Hoe kan het dat er niets is, geen antwoord, alleen maar licht?

En een koud licht ook nog, die sterren.
En dan kijk je naar de plaatjes van de planeten en dan is er inderdaad niets. Alleen maar rotsen en lava en vacuüm.

En als je die dingen weet en begrijpt, hoe kan het dan dat we nog steeds mensen in gevangenissen gooien als een stuk vuil, en mensen doodzwepen, etc.

Moeten die lichten in de hemel soms helemaal uitgaan? Om te laten zien dat we helemaal alleen zijn en alleen elkaar hebben?

Of moeten ze allemaal laten exploderen in de woedde die wij aan elkaar geven?
Zodat wij eens krijgen te zien wat woedde is.

Want wij zijn zielig in woedde.

Zielig. Kijk maar naar de ellende in de wereld. Het is allemaal zielig.

Het is zielig omdat veel mensen geeneens meer in de gaten hebben dat het zielig is.
Zielig omdat ze de wapens vasthouden die de huid opensnijden van andere mensen. Meestal jonge mensen met mooie huid. Mooie huid die opengesneden wordt als een varken aan een haak. Vlees dat verbrand wordt omdat men het niet eens kan worden over hoe, waarom en blablabla.  Mensen die christus probeerden na te doen, alsof je een kopie van christus kan worden... En maar blijven graven in de boeken die ons 'eruit' zouden moeten halen. Uit de wereld. De wereld van het heen-en-weer ge-ren. De wereld van de zweep op je rug. Klats, weer een stuk huid eraf. En opnieuw en opnieuw tot je hele lichaam van alle kanten tot pulp is geslagen, en je ingewanden eruit druipen. En de mensen die erbij staan en lachen; omdat; "Dit is gerechtigheid'' weerklinkt in hun hoofd. Als een echo. Alsof ze niks anders willen denken.

Gerechtigheid waarvan?
Ik weet niet veel van Christus maar ik weet wel dat hij niet met een zweep mensen tot pulp sloeg. En als Jezus God zelf is geweest, dan heeft de mensheid al die tijd iets anders gedaan dan 't Christendom ons deed geloven. Leugens. Illusies. Iedereen weet het. Daarom is het tijd dat er een keer niet vrolijk wordt geschreven.

En wat wordt er allemaal zo fucking moeilijk gemaakt aan het leven dat de Christenen zo graag zoals Jezus willen zijn?

Wilden ze zo graag zoals hem zijn dat ze zo gefrustreerd raakten dat ze dat niet lukte en ze dat afreageerde op de mensen die het ook niet lukte en ze aan kruizen in brand stak en erbij lachte met honderden, duizenden andere, omdat ze ook echt daadwerkelijk geloofden dat dat was wat Jezus wilde?

Hoe ver zijn we dan van onszelf afgedwaald dat we anderen zoveel pijn doen?
Heel ver.

Want nu nog zijn er mensen waarvan het ons niets kan schelen dat ze pijn lijden. En vanaf toen, en nu is er niets veranderd in het omgaan met onszelf. We hebben bijna 9 miljard mensen op de planeet en er moet urgent iets veranderd worden voordat deze hele ketel uit elkaar klapt. Terroristen die begrijpen het allang. Die blazen gewoon de hele planeet op. Dan is het verhaal afgelopen. Ik begrijp ze heel goed die mensen.

Wat voor mensen kan jij geen compassie voor vinden?
Hoe kun je die compassie krijgen?
Waarom zou je dat willen krijgen?
En als je die compassie niet hebt, kun je dan proberen om te begrijpen waarom je dat niet hebt?
En als je boos wordt, kun je dan begrijpen waarom?
En als je daarna verdrietig wordt, kun je begrijpen waarom?
En als je bij jezelf uitkomt, kun je dan begrijpen waarom je weerstand en afschuw voelt voor hetgene wat die ander heeft gedaan? En als je die dingen begrijpt, wat voel je dan?
En waarom denk je dat je dat voelt?
En waarom mag dat niet gevoelt worden denk je?

Als we met elkaar praten dan praten we vaak over de wereld, wat wij ervan vinden, en wat wij vinden gaat altijd over pijn die we hebben, en die pijn is niet zozeer onze eigen pijn, alswel de pijn van de wereld. Daarom maakt het ook niet uit welke je als eerst oplost want het is allemaal hetzelfde.
Werken aan jezelf is werken aan de wereld, en andersom ook.

Doei.

Ga taart eten en bek houwe.











Gelijk krijgen is niet hetzelfde als de waarheid

Als je genoeg argumenten verzameld voor een stelling en je die stelling bewijst en daarna alle mensen je geloven en je uitkiezen om de macht over te nemen - als al die dingen gebeuren, dan wil dat nog niet zeggen dat je dan ook gelijk hebt.

Als we terugkijken naar de geschiedenislessen, dan zien we elke keer hetzelfde verhaaltje herhaalt. En dat is dat er elke keer regels en wetten ontstaan die de waarheid in zich dragen... En 50 jaar later afgeschaft worden omdat men erachter kom dat het niet klopte met de realiteit.

Wat zijn we dan de hele tijd aan het doen? Die heen en weer, welles niet spelletjes...
Alsof we kinderen zijn die, 'nee is niet waar!' 'wel! is wel waar!' de hele tijd heen en weer roepen.

En dan zie ik de politieke debatten en dan breekt mijn hele hoofd doormidden van alles wat iedereen wilt. Godverdomme.

En dan denk ik; 'Ja, klaar ermee, dat gepraat'. 

Ik heb er gewoon geen zin meer in al die ellendigheid die iedereen probeert te verhelpen.

Zielsdode ouderen kapotverstofd. En dan wil je eindelijk dood, mag het niet.. Sjonge.
Alsof iemand anders dat gaat bepalen. Ja, wel dus. Volgens mij vervloeken die mensen de hele planeet. En denken ze net als ik; 'Ik bepaal zelf wel wanneer ik mijn kop eraf blaas'.

Sjonge. Sjonge. En dan is er weer niet genoeg geld en dan wordt dat ergens anders weer afgezogen in de budgetten en dan verteren die mensen ook weer die dan benadeeld worden.
En dan gaat iedereen daar weer over praten.

En dan is er weer een windmolen versus kerncentrale discussie.
Moslimangst.
Onze verdwijnende waarden en cultuur.

Terroristen die het hele verhaal willen beindigen omdat ze er ook klaar mee zijn. Net zo klaar ermee als de ouderen in het stof.

En de nazi's in de vorige eeuw. "Weet je wat? We nemen gewoon de hele planeet over!" "Dan komt alles goed!"

Hele planeet verwoest. Hele planeet naar de trauma geholpen.

En de zon buiten onze biosfeer? Die bleef gewoon de hele tijd keihard glimlachen. Tevreden als ze is.

Kon een mens dat maar.















Hoe kan ik iets zeker weten?

Hoe kan ik iets zeker weten?

Ik wil graag dingen zeker weten. Omdat ik bang ben dat ik niet het vermogen, de kracht en de manieren weet om om te gaan met dingen.

Dat is de reden dat ik veel lees, om informatie te verzamelen, als een soort tot de tand toe bewapend wezen dat ik wil zijn, om niet het onvermogen te hebben.

Waarom niet? Om niet in het onbekende te stappen? Wat is daar zo benard aan??

Dat mensen je raar aankijken?
Dat iemand je uitlacht?
Dat andere mensen het beter weten en je bij de hand nemen als een klein kind?
Je gestraft denkt te kunnen worden omdat je fouten maakt?
Je bang bent dat er mensen boos worden voor die fouten?
Je je zwak voelt in een dergelijke situatie?

Waarom vertrouwen we niet op onszelf? Wat zit er allemaal tussen ons en onszelf dat we niet meer op onszelf vertrouwen?

Hoe kan dat ons vertrouwen in onszelf kwijt is?

En waar is het gebleven?

Ligt ons vertrouwen in het hebben van een rijke dosis geld?
Of die auto die ons de status geeft die zorgt voor de aandacht van anderen, aandacht in de vorm van aanzien dat JIJ die sterke persoon bent. Wat spreekt daar voor vertrouwen uit?

En als je die dingen begrijpt, wat is het waar jij niet op vertrouwt?
En hoe komt dat?

En waar ligt het vertrouwen bij jouw?

Waarom?

Ik zal een toevoeging maken op deze vragen en dat is de vraag; wil jij überhaupt iets veranderen? Want als alles goed is zoals het is, vraag je dan af waarom is dit goed, en waarom wil ik dit zo hebben?  Waarom vertrouw jij op dat dit goed is? Wat geeft jouw de zekerheid dat je jezelf kan zijn? Is het je man? Die je de aandacht geeft die je nodig hebt? Of is het de zekerheid van je fijne baan die je de zekerheid van geld geeft? En waar bestaat die zekerheid uit en waarom?

Wat wil je niet verliezen en waarom?
Wat zou er gebeuren als je dat wel verliest?
 Hoe zou je je dan voelen? Waarom wil je je zo niet voelen als je erover nadenkt als je dat zou verliezen?
Waarom?
Wat is er mee met dat gevoel dat je niet wilt?
Wat geeft dat gevoel je dat je niet wilt?
Wat wil je niet?
Waarom?

En als je eindelijk weet wat dat is ga dan niet stoppen met vragen stellen, maar ga eens door, door tot je niet meer kan, en je dan nogmaals afvraagt, waarom heb ik geen vragen meer?

Waarom wil ik niets hebben?

En er dan hopelijk stilte ontstaat, die je zocht.

En als die stilte er is, je wacht, wachten op wat die stilte is, en die verkent, net zoals de vragen die je daarvoor stelde je ook dit bevraagt, met diezelfde verkenning..

Wat is er met die stilte? Waarom denk je dat er iets met die stilte moet zijn?
En als je dan afvraagt wat er dan mee zou moeten zijn dan zijn de antwoorden die je steeds krijgt, niet fout of verkeerd, maar goed. Omdat ze allemaal van jouw komen. Jij bent een deel van de wereld. En alles wat binnenkomt kan daarom nooit puur van jouw zelf komen. En uiteindelijk zul je begrijpen dat je ook helemaal niet naar een eigen zelf kan zoeken omdat het er niet is. En alle vragen die komen gaan zijn altijd goed omdat je ze elke keer bevraagt, bevraagt, wat is dit, wat is dat? En zo steeds dingen minder star maakt, minder star, voor minder pijn.

Het omgekeerde is een dogma met doodgemartelde kinderen aan het kruis als gevolg.
En die pijn zet die bevraging aan. Om er klaar me te zijn, met die pijn. De pijn van de wereld.
Daarom wil ik dingen begrijpen. Daar ben ik nu. Ik weet niet waar het heen gaat maar ik weet wel dat het ergens heen gaat. Ik begrijp steeds meer die wegen die ontstaan, die wegen van denken. En door ze steeds weer te bewandelen ken je ze steeds meer, en worden ze snelwegen, snelwegen die leiden naar vertakkingen van vragen, die eindigen in het onbekende en de wereld in beweging zetten.

Dat is wat ons als mens uniek maakt. Die intensiteit van het willen weten. Dieren hebben dat niet.
Ze hebben wel een intensiteit maar het verschil tussen ons en hen is het intensiteit in vermogen van willen weten.

Het lijkt wel een soort noodlot, alsof er iets mis is gegaan met ons dat ons dit allemaal doet doen, dit denken. Het is hetzelfde wat intellectueel-theologen bedoelen met de 'Fall from Eden', dat wij uit een onbewuste unie met de natuur 'vielen' door de doorbraak van het bewustzijn. Je kunt het voor je zien als een dier dat de verkeerde knop heeft aangeraakt en wanhopig zich terug probeert te klauwen naar die 'puurdere' en makkelijkere staat van zijn. En dat de mens zich daarom afgescheiden voelt, alleen, en emotioneel verwoest, omdat er iets lijkt te missen. Maar het feit is, dat er niets mist, maar wij gewoon zo zijn. Wij zijn die mensen die maar net weten om te gaan met ons bewustzijn, ook maar net pas onze ogen opendoen in dit universum. En ook echt ons best doen om elkaar geen pijn te doen. Maar het is zo moeilijk, omdat we ook echt nog dieren zijn. We zijn er pas net!

We zijn er pas net!
En dat is geweldig en verschrikkelijk, want daarmee weten we dat er nog veel voor ons pad staat voordat we echte mensen kunnen worden, voordat dat dier in ons zich zich volledig heeft geïntegreerd in dat mens.
En geweldig omdat ik dan ook gelijk begrijp dat er daarna iets prachtigs staat te komen, die dromen waarvan wij dromen, die komen, in die toekomst, dan uit! En daarom ben ik blij.
En die toekomst, daar schrijf ik over in mijn verhalen.
En omdat ik die toekomst zo graag wil en liever mijzelf had overgeslagen, ook zo ongelooflijk ongeduldig ben om daar te komen, en ik daarom ook geduld moet leren. Geduld moet leren, want dan raak je minder gefrustreerd en kun je harder duwen aan de rest van de mensheid om daarheen te gaan. Die toekomst.

En dat doen we allemaal! Dat duwen!

Daarom loopt de tijd ook vooruit! Niet achteruit!
Omdat het de toekomst is die wij willen hebben!
Wij willen het NU niet hebben maar die toekomst!
Die toekomst die kennen wij al!
En het is die toekomst die al onze dromen en verwachtingen gaat vervullen waarover wij gehoopt hadden.

Daarom is het leven een reis. En we hebben niet allemaal hetzelfde pad, maar we gaan wel allemaal in dezelfde richting. En we denken niet allemaal hetzelfde maar we denken wel allemaal!

En daarom ben ik heel blij met de mensheid, omdat ik begrijp dat iedereen mijn vriend is. Iedereen is mijn vriend omdat we allemaal die toekomst vervullen die ons doet lopen. En elke persoon die we ontmoetten brengt ons dichter bij het begrijpen van het pad en de richting die we op gaan. Daarom waren het de volwassenen die mij altijd het meest inspireerde en waar ik het liefst mee om wilde gaan. Niet omdat ik mijn mede leeftijdsgenoten haatte, maar omdat ik daar de bewegwijzering niet kon vragen, de richting waar ik heen wilde gaan. En daarom was het contact met mijn mede leeftijdsgenoten ook schaars. Niet omdat ik mij wilde afzonderen, maar omdat ik niets aan deze mensen had.
Dat werd vaak verkeerd begrepen als arrogantie maar dat heeft daar niets mee te maken.
Het werd vaak begrepen als arrogantie omdat ik de woedde en frustratie liet merken van de pijn die mijn mede leeftijdsgenoten bij mij veroorzaakt hadden. Zij veroorzaakten die ellende omdat ze gefrustreerd waren en daar niet mee om wisten gaan en die ellende dus bij andere mensen dumpten in de vorm van pesten en schelden. Zij dumpten die bij anderen omdat ze zelf niet meer op henzelf konden vertrouwen omdat het hen ontnomen was de kracht om met de wereld om te gaan. En dat is dubbelfrustrerend omdat ik begrijp de situatie waarin de ander zit, ik niet mijn boosheid woedde en frustratie kwijt kan zoals hun doen, omdat ik begrijp dat er dan een circus in gang wordt gezet die helemaal nergens meer op slaat en dat dat ook gelijk het eerste is dat beëindigd moet worden. En ik weet dat dat kan omdat ik elke keer dat het in mijn bewustzijn opkwam, ik NIET iemand aanviel, ik NIET iemand verrotschold, ik niet in WOEDDE uitbarstte en met dingen ging gooien, ik zag dat er scenario's afspeelde in mijn hoofd die zo duivels waren als de pest, en ik die NIET uitvoerde. Dubbelfrustrerend omdat ik het van beide kanten begrijp. Begrijpen, de staat van de mens. Maar als je die dingen begrijpt, wil nog niet zeggen dat de pijn dan weg gaat. Dat zijn twee verschillende dingen. En als je de kracht nog steeds mist om op jezelf te vertrouwen, dan gaat de buitenkant daar alles aan doen om die jouw helpen terug te krijgen, door die woedde los te laten barsten waarmee je de kracht terugvind van jezelf, want het is vaak die woedde die ons dat doen terugvinden. Daarom dromen mensen ook over de meest duivelse dingen alleen maar omdat ze de opluchting willen die die opbouwende vulkaan kan doen laten exploderen om het kwijt te raken.  Pwfjeeuw... Het is dezelfde reden dat mensen mensen aanvallen. Op dat diepere niveau omdat die mensen zelf door een immense pijn gaan en dat kwijt willen, ze mensen aanvallen omdat ze zelf er niet mee om kunnen gaan. Het mij frustreert als mensen daarna dan nog eens gestraft worden voor het eindelijk ventileren van dat emotioneel verwoest interieur.. Verdriet. Waarom hebben wij, als mensheid zo'n moeite met emoties dat dit gebeurt? We hebben allemaal gezien wat de mensheid in de vorige eeuw heeft bewerkstelligt. En ik verzeker je, dat waren de 'niet-helemaal' mensen, dat dier in ons. Twee wereldoorlogen, twee diepe trauma's waarin een allesvernietigend beest in ons naar boven kwam. Allesvernietigend omdat dat dier pijn heeft geleidt en boos werd.

Waardoor is die pijn ontstaan?

Hoe ga jij met het dier in jezelf om?
Hoe praat jij met jouw dier?
Hoe praat je met jezelf?
Hoe kunnen we het beste met ons dier in onszelf omgaan?

Ik denk dat het belangrijk is dat wij ALLEMAAL over onze schaduwaspecten praten, onze schaduwgedachten, die duistere dingen waar NIEMAND over wilt, durft praten. Want het zijn die duistere verboden dingen de plek waar de meeste pijn vandaan komt. De pijn die elke keer tot ons terugkeert als cirkels rondom een bol.

Het is onvermijdelijk dat ik ga schrijven over alles wat iedereen ooit vermeden had.
Ik ga daar over schrijven NIET omdat ik wil oordelen over al die dingen, NEE, want ik begrijp het heel goed waarom mensen 'verschrikkelijke, onmenselijke, beestachtige, en vieze' dingen doen.

Ik ga erover schrijven omdat we op de maan zijn geland. Ik trots ben daarmee. En als we dat kunnen,
dan kunnen we ook met diezelfde rationele machine de mens leiden naar de pijn in ons hart, en met diezelfde manier die pijn bevragen en begrijpen zodat de compassie kan ontstaan die ervoor nodig is voor de zachtheid die we altijd al gewenst hadden en de veroordeelden het meest nodig hadden.
Met ons hoofd ons hart doen openenen omdat we eindelijk in zien, dat wat in de vorige eeuw is gebeurt een gevolg was van een hart dat verwoest is. WAAROM DENK JE dat die 19-jarige jonge soldaat 'Mammaaaaa!!' schreeuwt als zijn ingewanden eruit worden gesneden door een bajonet? Dat is niet omdat het Mamma wilde, maar omdat het die aandacht wilde die mamma hem gaf.
Dus vraag je af en kijk verder dan wat er gebeurt; Waarom steken we elkaar en schieten we kogels door onze lijven heen? Waarom verwoesten we ons lichaam?

We hebben allemaal iets te zeggen over pijn. Laat die pijn praten.
Laten we allemaal onze pijn opschrijven en begrijpen. Begrijpen omdat dat een 'goede' manier is om anderen niet pijn te doen.

Dan denk ik weer meteen, maar als je die dingen gaat begrijpen, dan ga je ook voelen wat die andere mensen voelen, en dat willen veel mensen niet. Want je kan natuurlijk veel beter slapen als de wereld makkelijk gecategoriseerd is in goede en slechte mensen. In daders en slachtoffers.
En dat met alleen maar slachtoffers de wereld te emotioneel wordt. Dat wat daders doen dus maar beter niet begrepen kan worden omdat we bang zijn voor het voelen van die woedde, die enorme woedde, die hen deed doen wat ze deden. Dat achter die woedde en stomend meer zit van verdriet.
En achter dat verdriet een verbinding tot het begrijpen van elkaar. Dat met dat begrijpen het wereldbeeld voor jezelf verdwijnt. Dat andere mensen jezelf zijn. Dat zij diegene waren die scheurden toen de druk te groot werd. Druk waar jij aan hebt meegewerkt opbouwen omdat jij deel uitmaakt van de wereld. Een verantwoordelijkheid die dan ontstaat omdat je begrijpt dat je er wat aan kan doen en de wereld daardoor weer te zwaar en overweldigend voelt om aan te kunnen en je je daardoor zwak voelt, en je bang wordt ook. Bang omdat je bang bent voor die woedde van anderen die jij zullen gaan aanvallen omdat ze met diezelfe intensiteit de dingen willen begrijpen die je dan zo achter probeert te houden omdat het zo intens is die gevoelens, dat je ze verbergt en elke dag moe en ziek wordt van jezelf omdat je zoveel moeite moet doen om jezelf onder 'controle' te houden. Onder controle houden zodat niemand erachter komt dat jij wel compassie en pijn voelt voor diegene die iedereen verafschuwt en haat, die de wereld veroordeelt en in gevangenissen zet en straft. En dat als zij daarachter zouden komen dat jij compassie voor hun hebt zij boos op jouw worden omdat ze denken dat je dezelfde gevoelens hebt als de mensen die de wereld verafschuwt.
En dat is ook zo.

Want wij zijn zowel die 'duivel' als die 'engel. En ik ga je verzekeren, dat een blijvende menselijke aanwezigheid op deze planeet ALLEEN maar kan resulteren in een integratie van die potenties.
Dat er daarom onze schaduwpotenties begrepen moeten worden en verzorgd moeten worden en aandacht gegeven worden. Want we zien dat als dat NIET gebeurt ze eruit schieten in de donkere hoeken van de samenleving. En zou jij het die mensen kwalijk nemen dat ze dat doen?
Ik niet meer. Ik niet meer. Ik niet meer.

1 iemand die het begrijpt kan een heel circus van ellende stoppen.
Doordat diegene NIET aanvalt.
Niet oordeelt.
Niet reageert met hel en verdoemenis.

Maar luistert,
luisteren naar de pijn van de ander.
Naar de pijn van onszelf.

Ik begrijp dat de taken die voor ons liggen verschrikkelijk lelijk zijn. Maar ze zullen desondanks geklaard moeten worden voordat we verder kunnen. We moeten onszelf en elkaar beter verzorgen.
Beter verzorgen wil niet zeggen mensen in gevangenissen stoppen.
Het betekent begrijpen vanuit de gelimiteerde plek van weten waar je bent. Dat je ook niet 'nep' aardig zal kunnen doen tegen iemand, maar dat je wel elke keer alles probeert te begrijpen. Je hoeft ook niet aardig tegen iemand te doen, ik begrijp dat je soms al genoeg aan jezelf hebt en dan moe bent. Doe diegene dan tenminste geen kwaad.

Als je een mens op de maan kan landen, heb je dan ook niet de potentie om die innerlijke wereld te ontdekken met diezelfde intensiteit? Diezelfde drang tot verandering?

Wat ons op de maan bracht was een ontsnapping aan de planeet. Een hand die wanhopig van de aarde af probeert te komen, een gris doet naar de dichtstbijzijnde steen, en faalt. Faalt om grip te vinden.
Omdat de wereld om aandacht vraagt. Enorm veel aandacht. aandacht aandacht aandacht.

Ik zou graag zien dat men naar de sterren en planeten zou reizen. Niet omdat mij Mars zoveel interesseert want dat is niet zo. Nee, mij gaat het om dat ik zou zien dat de mens als volwassen de ruimte in zou gaan. Dat de ruimte een plek wordt waar de mens een compleet mens is. Een trots en nederig mens. Net zoals Wyn Wachhorst zei in 'The Dream of Spaceflight'  'de complete persoon zal zowel die nederigheid moeten hebben om de aarde te verzorgen als de trots om naar mars te willen gaan.'  Die mens willen we zien. Dat is de mens die de ruimte in mag van mij.

Als er ooit een ruimtelift gebouwd wordt die de mens in alle luiheid omgaan kan kabelen, laat het dan die puurdere mens zijn. En als dat nog niet zo is, laat mij dan die ruimtelift doormidden breken. Met een hamer. Want ik zal niet de ruimte laten verpestten door een corrupt mens.

Daarmee stel ik een grens, en mijn oordeel. Een oordeel die vanuit de ruimte gegeven wordt. Omdat men in de ruimte objectief naar de mensheid kan kijken, zonder geschiedenis, zonder het hete vuur van emoties, zonder elke bagage die een mens als last ervaart. Als een puurder mens. Zo droomden de dromers van science fiction altijd al, het ging nooit om die technologie, maar om ons!!
Begrijp mij goed, ik heb het beste voor voor de mens, en daarom zeg ik nu, laten wij dromen over naar de sterren reizen en tegelijkertijd de dieptes van het hart ontdekken, naar binnen en buiten zijn namelijk gelijk aan elkaar. De psychonaut is de astronaut en andersom.

Ik hoop dat de toekomst waar wij op af stevenen kleurrijker, levendiger en spectaculairder wordt dan iemand zich ooit had voor kunnen stellen - ik hoop dat het mij zal verbijsteren van verwondering.

Laat het vuur van de raketten door elke tv-toestel bulderen en elk neurologisch geëmotioneerd geapplaudisseer door alle harten van de mensen schokkeren. Zodat we erachter komen hoeveel wij kunnen zijn. Hoeveel potentie wij hebben. Dat wij inderdaad alles kunnen bereiken waar wij ooit over gedroomd hadden.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------


We moeten allemaal gaan praten en nadenken over de wereld, onszelf, en zonder oordelen blijven zoeken. Blijven vragen.

Ik weet ook nog steeds niet helemaal om te gaan met die woedde en gedachtes omdat er heel af en toe die kokende vulkaan uitbarstte, dat zijn momenten om erachter te komen wat er allemaal aan de hand is. En die vragen te stellen..

Iets minders doen zal opgeven zijn en opgeven in begrijpen zal opgeven het potentieel van de mensheid. 
En als je moe wordt, ga dan gewoon slapen, en smeer de volgende dag een broodje pindakaas, en lach de hele planeet uit. Want zo serieus moet je het nou ook niet allemaal nemen. 

Wat ik hier geschreven heb zijn mijn zwaardere gedachten en ook mijn diepste. Ik had ze graag verborgen gehouden jaren geleden maar nu niet meer. Ze zijn ook niet wat mij definiëren want ik heb ook dezelfde normalere gedachten als elke ieder ander persoon. Wat ik ermee wil zeggen is dat je je eigen gedachten en de mijne niet te serieus moet nemen dat het weer een waarheid wordt die dan weer als een dogma mensen aan het kruis doet kruisigen alsof christus dat wilde in de eeuwen na zijn dood. Mensen snappe er ook geen snars van godgod verrdomme! Whagaga

Einde transmissie KLAAR ERMEE!

DOEI!







Saturday, June 3, 2017

Automatisch Uitgekristalliseerde Intenties

Onze automatisch uitgekristalliseerde intenties brengen een schokgolf teweeg die de volgende klank in werking zetten van de Kosmische symfonie. Die gedachte kristalliseerde in mijn brein. Mijn vervelende brein die alleen maar blijft zoeken als een hond.

Als ik dat zo schrijf dan lijkt het alsof ik zeg: A = A, en A daarbij een onderdeel is van een formule die als antwoord ∞ oneindigheid heeft.

Het is de reden dat veel filosofen en mystici vaak op het probleem stuitten dat er nooit iets volledig te definiëren valt in een dynamisch geheel... Alsof je eigenlijk niets zegt. Wat weer best grappig is soms, dat gelul..

Anyway, 
ik spreek over een symfonie omdat ik heb meegemaakt dat de realiteit daarmee te vergelijken valt toen ik in een 'bad-trip' zat. Ik spreek daar ook over omdat ik weet dat in de verre diepte van emoties we allemaal verbonden zijn. En daardoor dus ook mekaar in beïnvloedden. En dat meen ik te denken omdat we elkaars emoties begrijpen. En als je het zou zien, die schokgolven van beïnvloeding - je dat aan een concept zou kunnen verbinden wat we muziek noemen. Net zoals de ene muzieknoot de andere in beweging zet, zo zetten onze emoties ook alles in beweging. 

En wat hebben we daaraan? Waarom denk ik daar soms aan? 
Omdat ik erachter kom, op sommige momenten, dat alle ellendige dingen die gebeuren, in dat perspectief slechts klanken zijn die uiteindelijk naar veel mooiere en schonere melodieën leiden. 
En dat denk ik omdat we niet altijd naar ellendige muziek kunnen luisteren, er moet iets tegenover staan, iets wat we schoonheid noemen.
Het zijn slechts ogenblikken, dat we in iemands ogen kijken, of diep in gedachten verzonken zijn, dat we bijna door zo'n dergelijke raam naar het universum kijken. Het zijn ogenblikken, die perspectieven, omdat we maar met een klein deel door dat raam in dat perspectief kijken, en dan is het pats weg, omdat er weer iets voor dat gat zit. En dat gebeurt niet om ons te irriteren. Maar omdat wij de klanken zelf zijn, van de universele geest, die dit doet bewegen, om nog onbekende redenen.

Misschien zullen we, aan het einde van het Universum de gehele symfonie horen en begrijpen.

Wat zullen we daar begrijpen? Waarom gebeurt dat lied überhaupt? Waarom is er niet een oneindige stilte? Een oneindig vacuüm van niets. Niets dat ooit heeft bestaan.

Waarom bestaat ALLES? Ik weet dat wetenschappers dat net zo graag willen weten als ik.
Waarom is de BIG BANG ontstaan?
Wat deed NIETS iets worden? Waarom?

En als het allemaal ergens heen gaat, waarheen dan?

Als het einde ons ergens naartoe roept,  wat  is  daar  dan?

Ik hoor het in de muziek soms, datgene wat in de verte klinkt, maar ik kan het niet zien, en het is heel heel vaag.

En waarom communiceert de toekomst naar mij en hier?

Is het een resultaat van simpele logica? En als dat zo is, dan is het nog steeds zo dat er iets is wat ons doet aanroepen, en dan is de vraag nog steeds legitiem die ik stel.

Is het soms een magneet die ons ernaartoe zuigt? En als het zuigt, is het dan niet de dood? De dood die ons doodzuigt, de dood van sterren, planeten die sterren leegzuigen in al hun ellende..

Of de dood veroorzaakt door zwarte gaten, een kolk die ons in hun zwarte dood trekt?

Vanuit een versneld tijdsperspectief, zie je dat sterren dansen om zwarte gaten. Daar zijn video's van op internet.

Is er een wezen, een kosmisch wezen dat vanuit een verre verte, vanuit een andere dimensie, toekijkt op de COMPLETE DANS? Elke zandkorrel en elke huil van een baby, elke schreeuw van een wild dier, elke gedachte van een mens? En ziet dat wezen net zoals wij op YouTube kunnen zien met onze meetinstrumenten.. die kosmische dans??

En wat dat ook mag zijn, hoe wij dat ook mogen noemen, uiteindelijk hoeven wij daar ook niet te zijn, want wij zijn hier. Wij zijn hier en niet daar. Wij zijn op aarde en niet met engelen tussen de sterren. Wij zijn bezig met andere dingen. Wij zijn bezig om de pindakaas door onze keel te krijgen in de vroege ochtend, als wij met duizenden miljoenen andere door de ochtendnevel fietsen van een nieuwe dag, die elke keer oneindig anders is dan elke andere dag. En niets of iemand kan ons daaruit halen, ons halen uit die delen van de dans. Niet omdat iets of iemand ons wil redden of van ons houdt, maar omdat het zo is. En om diezelfde reden kom ik er elke keer beetje bij beetje achter dat het een soort ontsnapping is van hier, dit gedenk, om het complete plaatje te begrijpen die ik denk nodig te hebben om de pijn te beëindigen. Pijn waarvan ik de antwoorden zoek. Antwoorden omdat ik de pijn niet aankan. Ik dat niet aankan omdat ik die dans te verschrikkelijk en te mooi vind om aan deel te nemen. Ik bang ben dat ik zal worden opgeslokt en verdwijnen. Een reden waarom mensen iemand willen zijn. Een vastigheid, een soort van afremming van zijn.

En waarom willen we niet zijn? Omdat er iets pijn doet, en we dat niet willen voelen? Zo lijkt het soms te zijn namelijk.. Ik spreek vanuit mij maar ik denk ook dat het iets gezamenlijks is.

Ik begrijp waarom dat gebeurt, dat niet willen.. De wereld heeft daarin gelijk dat ze is zoals ze is.. We moeten wel afremmen, want we willen niet nog meer pijn veroorzaken. En omdat we het niet weer willen veroorzaken gaan we nadenken over de wereld, hoe we bepaalde dingen kunnen voorkomen. En daarbij spreken we ons uit in oordelen en hoe en waarom en waarheen dingen moeten gaan. Alsof we het allemaal begrijpen, alsof wij God zijn. En we falen keer op keer. Dat heeft de geschiedenis ons meer dan duidelijk gemaakt. Dat heb ik geleerd uit de geschiedenis.

En telkens is het achteraf gezien niet goed geweest dat we bepaalde dingen zo en zo deden. En elke keer gebeurt dat opnieuw en opnieuw overal en altijd. En ik vraag me af of er een ontsnapping, nee, een oplossing is uit dat circus. Niet om de wereld te doen verdwijnen maar om de allergrootste noodzaak als eerst te kunnen doen verdwijnen. En dat is leren omgaan met onszelf. Hoe moeten we met onszelf omgaan? Wat moeten we doen in het leven? Wat betekent het om een mens te zijn?
Wat zijn de vragen die ons eruit halen? Uit de wereld, om er vervolgens weer in te komen met die nieuwe inzichten die nodig zijn om de koorts van de wereld, van het mens zijn, te doen genezen?

En om even terug te komen, waarom willen wij die pijn niet? Waarom willen wij de wereld verbeteren? Wat denken we te krijgen als wij dat gedaan hebben? Waar denken wij naartoe te gaan? Wat is daar, in die toekomst dat zo belangrijk is???

En;

Hoe spreekt jouw toekomst tot je?
Wat zeg jij daar op terug?
Wat ga jij doen?
Waarom?













Dankjewel