Thursday, December 10, 2015

Een vieze afwachtende passieve hond was ik.

Ik kan nu heel snel beslissingen nemen. Vroeger niet, toen leed ik aan paralyzing indecision. Een vieze afwachtende passieve hond was ik. Die hond heb ik afgeknald.

Ik shorcircuit mijn eigen onzin. En met onzin bedoel ik angsten en beperkende gedachten. Ik doe ook niet meer aan grenzen. Dat is voor beperkte mensen.

Ik reik nu naar het allerhoogste, want met minder neem ik geen genoegen.

Ik ben liever overmoedig dan nederig.

Ik droom liever over alles wat ik wil hebben, dan dat ik doe alsof ik die dingen niet nodig heb.
Want ik ben te lang nederig geweest.
Nederigheid is een leugen van de Christenhondentraditie.
Ik doe niet mee aan die spirituele anti-materialistische bullshit.

Ik kan je dat zeggen want we:

hebben nu massa-consumptie,
en nu ook massa-recycling.

1-1=0

Balans blijft gelijk.

Ik heb zoveel Hubris dat ik zelf denk dat ik een wereldregering ga oprichten.

En ik ga het doen.

Dit is wat ik ga doen:

Ik wordt de baas van Google.

Ik schijt alle onzin de wereld uit en lanceer een ruimteschip naar Alpha Centauri.

Ik rijd een tachtig duizend kilometer lange collone vrachtwagens naar Afrika binnen om die kankerellende te verhelpen. Het getreur eindigen.

Ik verwijder alle grenzen van alle landen van de wereld.
Ik knal Poetin van zijn paard met een blunderbuss uit 1500.

Ik verbind ALLES met het internet.
Super Manipulative mensen worden we.

We zijn Goden op Aarde.
Paradise reclaimed.
Ha!

God trek ik van zijn troon.
Ik knal hem af met mijn Luger.

Ik bouw een Gibraltarbrug.

Daarna een ruimtelift. 36,000 km hoog. verankerd aan de korst van deze planeet.

Ik bouw er zes.
Ik link ze allemaal aan elkaar.
De Aarde is de as van het wiel.

De mensheid schiet ik ver en weg naar alle kanten van het Universum.
Een exponentieel uitbreidende schokgolf van schaterend gelach.
De ruimte galmt met menselijk gejank.
Van geluk.

Op Aarde trek ik al het vlees uit de monden van de mensen.
Ik vervang al het oceanische vrachtverkeer met geautomatiseerde zeilschepen.
Kunnen de walvissen elkaar weer verstaan.

En we zijn nog niet klaar!
Nee!

Mijn wereldregering gaat dit doen:

Wij installeren een
Universeel
Hoog
Standaard
Basisinkomen
voor alle bemanningsleden van Ruimteschip Aarde. Ik smeer de boter in elke porie van deze planeet. Ik doe het.

Vanuit deze georganiseerde organisatie organiseer ik een gigantische collectieve industriël-wetenschappelijk-spirituele onderneming die de mensheid naar nieuwe niveau's gaat brengen.

Je wordt zo blij. Je breekt je eigen kaak eraf.
Je ogen ploppen uit je kas.
Je verdwijnt van geluk.

Ik herstel de planeet.
Ik breid onze aanwezigheid door in de ruimte.

Ik duw een komeet naar Mars en rag hem in het oppervlak.
Planeet ophitten.
Tweede Aarde creeëren.
Meer mensen.
Meer Fun.

Ik hol alle kometen uit en maak er terrariums van. Volproppen met mensen en leven.

Ik bouw een nieuwe onderwaterwereld in zee.

Ik reincarneer Kennedy en schiet hem meteen weer dood.
Vind ik grappig.
Mijn vriend.
Enigste ooit.

Ik doe het.

Dit Universum is oneindig. Er is een oneindigheid aan zooi voor ons.
Wij mogen verdrinken in onze eigen rijkdom.

Er is geen tijd voor stomzinnigheid, kleinzerigheid, nederigheid. Kutconstructies zijn het. Die ons verhinderen en minder maken dan we kunnen zijn. Kooien zijn het.

Ik breek ze allemaal in duizendmiljard stukjes.

De mensen die je zeggen dat je iets niet mag hebben die liegen tegen zichzelf.

Elke dag breek ik mijn eigen bullshit af. Zodat ik weer helder kan denken.
Vroeger leed ik aan cirkelgedachten en kwam er geen ene reet terecht. Ik deed niets. Heeft het met zelfvertrouwen te maken? Oh ja, zeker weten.

Ik was bang voor de wereld.
Nu is de wereld bang voor mij.

Want ik heb mijn eigen kracht gerealiseerd.
Daar zat de angst ook.
Ik was namelijk bang om anderen te kwetsen met mijn krachten.
Nu niet meer.

Ik kwam erachter dat ik God was.
Goden twijfelen niet.

Goden zeggen ja, of nee.

Goden zwammeren niet ertussen in.

Je tekent iets, of niets.

En je gaat niet gummen.

De mensen die gummen die stagneren.

En daar is het te laat voor.

Het ankeren van een visie kost tijd, flexibiliteit, en een diep inzicht in je oneindige potentieel.

Dit Universum openbaart zijn mogelijkheden alleen aan mensen die ervoor open staan.

Ik bestuur nu ons Ruimteschip Aarde.






(Jesus christus, wat heb ik geschreven....... :P   : P  : )

Ik schrijf dit om je uit je eigen moeras te trekken. Het moeras van de slommering en stagnatie. 


Wednesday, November 4, 2015

Nieuw idee.

Oké nieuwe idee:

Ik ga de blogtitel veranderen in "Onbegrepen mogelijkheden"

Tuesday, November 3, 2015

Het kosmisch orgasme.

Een korte voor jullie:

De raket is de collectieve erectie van de mensheid.

En als de raket een soort van lul is,
dan zijn de astronauten het sperma.

En de mensheid? 

De mensheid is het 
onuitputtelijk 
collectief 
vermogen 

achter het kosmisch orgasme.


Sunday, November 1, 2015

Kosmische volwassenwording.

De psychische ontwikkeling van het individu is een miniatuur van de ontwikkeling van het complete menselijke bewustzijn.

De angst die gepaard gaat bij het ouderlijke huis verlaten staat gelijk bij de wereldwijde angst die er is voor de uitbreiding in de ruimte.

Het is de besluiteloosheid die we ervaren als we op de scheilijn staan van twee enorme keuzes.

Blijven we nog even thuis?

Of gaan we de uitdaging aan?

De Aarde verdwijnt niet zomaar als we weggaan, weet je?

Sterker nog, de Aarde wordt vooruitgebracht op nieuwe niveaus, door de rijkdom naar binnen te hengelen van een compleet universum...








Saturday, October 31, 2015

De bedorvenheid van de moderne mens.

De krankzinnige steden.
Het synthetische winkelcentrum.
Grijze bedrijventerreinen.
De grimmige lucht van een donkere dag.
Metaforen voor de bedorvenheid van de moderne mens.

Nu het Westen als geheel zichzelf is kwijtgeraakt, raakt elk individu overgelaten aan zichzelf.
Een gedepersonaliseerde, gefragmenteerde samenleving creeërt zich
individuen, die slechts zoeken naar zelfbevestiging en anderen alleen maar zien als een middel om tot eigen zelfacceptatie te komen. Zonder grotere context waarmee men zich kan identificeren is men overgelaten aan zichzelf. Men dobbert weg in een grote donkere oceaan en barricadeert zichzelf in een klein hoekje van de ziel.

De connectie tot grotere contexten is verbroken.
We zijn ontkoppeld
Overgelaten aan onszelf

Onze dromen zijn platgeslagen door een oppervlakkig cultureel monster.
Onze gemeenschappelijke doelen zijn verandert in individuele cirkeltjes van zelfonderhoud.
Onze identiteit is beperkt tot ons eigen individu.
Onze aspiraties vergiftigd door humor.

"Zoek het maar uit!"

Iedereen voelt de lusteloosheid.
Er is een onvermogen
gebrek aan wilskracht

we willen zó graag aan iets groters deelnemen.

Daarom kijken we zó graag series.
Om eventjes dat gevoel weg te nemen.
Want als we allemaal series kijken, voelen we ons
verbonden.
Met anders mensen die series kijken.

Maar als de aflevering gezien is 
dan komt dat gevoel terug. 
Dat we ontkoppeld zijn.
Verdorven. Zielloos.

Er ontbreekt iets van wezenlijk belang. 

Wanneer er geen visie is, 
is er geen richting. 
En als er geen richting is, 
dan kun je nergens heen. 
Want je weet niet waar je naartoe moet gaan.
En bent dus overgelaten aan jezelf. 
Zoek het maar uit.

Zo ziet het eruit:

Geboren,
school,
studie,
werk,   

al die tijd verdorven.

Men belandt in de cirkel van oneindige zelfonderhoud. Men wordt een radertje in het immense radwerk van de grote zelfonderhoudmachine. En als we dan eindelijk aan het werk gaan horen we vanuit de dieptes van onze ziel een klein stemmetje huilend schreeuwen: Je bent mij vergeten. 

En we zeggen tegen dat stemmetje: 

Jouw droom is stom.
Het wordt nooit wat.
Want je hebt geen tijd.
Geen geld.

En onophoudelijke entertainment wordt de drugs waarmee onze dode geest tijdelijk mee wordt verzadigd.

En Netflix springt weer aan.
En het stemmetje kruipt weg terug in het hoekje van onze verdorven ziel.

En de dag daarna gebeurt weer hetzelfde.
En elke dag wordt oneindig herhaald, 
met andere combinaties,
andere series,

En jouw visie en dromen worden opgeslokt door het Aardse bestaan.
Verdwenen in een trechter van dagelijkse zaken.
En er gebeurt niks.

Dit willen we niet.

Wat we willen is:

een kleurrijking van de geest
en een deelname aan een groter geheel. 

We verlangen naar:

Een herverbinding met de natuur. 
Ons lichaam.
Onze emoties.
Onszelf.

We willen:

Een vergroting van onze persoonlijke ruimte,
een grotere overkoepelende identiteit waaraan we deel kunnen nemen. 
Een gemeenschappelijk doel waarin iedereen zich verbonden kan voelen 
Een inspirerend en bekrachtigend doel,
van menselijke genialiteit.

De herbetovering van de wereld.

Het verborgen doel is:

De opheveling van de mensheid naar een groter bewustzijnsniveau.

Levende systemen reiken uit naar hun omgeving, en mengen zich weer in grotere systemen omhoog en naar buiten in oneindige evolutionaire expansie. 

Zelfonderhoud is een vorm van stagnatie, waarbij het grotere imperatief wordt vergeten. 

Het is niet genoeg voor een mens
Om alleen maar voor zichzelf te werken.

Ik zeg het nog één keer: 

Men wilt samenwerken:

In een inspirerend gemeenschappelijk,
transcendent doel van menselijke genialiteit.

"Je mag.."

"Nee."

"Moét nu:"

"Beginnen."


Einde transmissie.


Allergrootste project van de geschiedenis

Er is werkelijk niets dat zoveel geld en energie kost om in te investeren en zo óngelooflijk ingewikkeld is om te initialiseren dan de toekomstige uitbreiding in de ruimte. Maar geen enkel andere onderneming zal van zoveel waarde zijn om te volbrengen. Het openen van het Universum aan de mensheid is het allergrootste project van de menselijke geschiedenis. De poort naar de hemel staat wagenwijd open. Wij hoeven alleen maar een ladder te bouwen om naar binnen te stappen.

De mensen die dromen over ruimtevaart verlangen naar een planetair bewustzijn.
Het gaat om het creeëren van een gemeenschappelijke eenheid op Aarde en de grootschalige opheveling van de mensheid naar een groter perspectief die ons kan bevrijden uit onze cultureel-gecentreerde identiteit. Het kosmisch perspectief. Dit zijn de diepere motieven voor de ruimtevaart. Het gaat niet om die klote planeet daar in de ruimte, maar om ons. Een besef doen ontstaan dat we meer kunnen zijn dan we denken.

Wat we in de jaren zestig hebben bewezen is dat we werkelijk ALLES kunnen bereiken wat we willen bereiken. En dat als wij ons ergens toe zetten we als goden zijn.

In het begin van de jaren zestig vlogen de testrakketen op de lanceerplatformen als bakstenen uit de lucht. Het waren exploderende rampen. Een paar jaar later stonden wij met een BIG smile op de maan. In een kosmisch oogwenk stond de mensheid op de maan.

Het is een gevoel van almachtigheid. Ik probeer die diepere motieven te omvatten en in woorden om te zetten. Zodat anderen het begrijpen.



De revitalisering van de mensheid

Er is een wereldbeeld aan het ontstaan die zegt dat elk persoon dat nu geboren is een belasting op deze planeet is. Dit is heel ernstig. Een soort eco-naziisme.

Als het wereldbeeld ontstaan van een gelimiteerd aantal grondstoffen. Dan zal elke persoon die geboren wordt niet een toevoeging zijn maar een belasting op deze planeet. Elk land en volk wordt dan de vijand van elk ander land en volk. Paranoia en angst zijn dan wijdverspreid. En dat zien we NU gebeuren. De geschiedenis heeft bewezen dat de algehele rijkdom stéég in proportie evenredig met de toename van het aantal mensen op Ruimteschip Aarde. De mensen die je vertellen dat de vluchtelingen hier beter niet kunnen komen, die liegen. Ze liegen omdat ze bang zijn dat er NIET genoeg is voor iedereen.

Tenzij we het besef kunnen ontsteken dat dit Universum ons oneindige rijkdom te bieden heeft, zal deze wereld helemaal naar de klote gaan in een competitieve darwiniaanse doodstrijd.

Toen de wereld naar de klote leek te gaan aan het einde van de jaren zestig - landde de V.S een mens op de maan. En de woede en angst en hoop en dromen van de hele wereld werdt toen de ruimte in geventileerd, waar onze toekomst geboren zou worden. De aandacht werdt even niet op de Aardse problematiek gericht, maar op de ruimte. En ik denk dat deze wereld weer zo'n moment verdient.

In de 21ste eeuw gaat de ruimtevaart de mensheid de ogen doen openen, net zoals het dat deed met Apollo in 1968.

Sunday, October 18, 2015

Saturday, October 10, 2015

36 oorzaken voor de stagnatie in de bemande ruimtevaart.

De onderdrukking van menselijke aspiraties.

Een korte verkenning van de waslijst van oorzaken voor de stagnatie in de bemande ruimtevaart:

  1. Algemene desinteresse voor ruimtevaart.
  2. Algemeen groeiend scepticisme tegen technologische vooruitgang.
  3. Algemeen pessimistische uitkijk voor de toekomst.
  4. Algemene desinteresse voor alles wat men niet direct kan waarnemen.
  5. Algemene lusteloosheid van de westerse cultuur.
  6. Opkomst van spiritualiteit en oosterse filosofie.
  7. Opkomst van nieuwe wereldgeest gebasseerd op individuele ervaring en subjectiviteit.
  8. Anti-materialisten
  9. Anti-humanisten
  10. Uit de hand lopende individualisering.
  11. Wantrouwen voor wetenschap.
  12. Verdeelde ruimtevaartlobby.
  13. Van problemen op aarde doelen maken
  14. Cirkel van oneindig zelfonderhoud
  15. Robots kunnen het werk beter doen.
  16. De planeten kunnen wel wachten. 
  17. Een onvermogen om grote ondernemingen aan te gaan.
  18. Een naar 'binnen' gerichte wereld
  19. Internet heeft onze aandacht afgewend.
  20. We zijn onszelf aan het doodvermaken.
  21. We hebben géén collectief doel.
  22. We hebben géén leider die knopen doorhakt.
  23. Irritante presidenten veranderen doelstellingen in ruimtevaart.
  24. De 'waarom doen we het ook alweer' vraag
  25. Niet geloven in het menselijk potentieel.
  26. Slechte 'investment-return' benefit in economisch stelsel.
  27. Teveel nederigheid.
  28. Angst
  29. Naiviteit
  30. Twijfel
  31. Onwetendheid
  32. Kleinzerigheid
  33. Idioterie
  34. Nog een keer teveel nederigheid.
  35. Bezwaren crëeeren om het niet te doen.
  36. Faustiaanse cultuur is dood.


Vanuit een groter perspectief is dit ook een teken dat de Westerse wereld een beetje aan het inkakken is. En wat gaan we daaraan doen?

Conclusie: 

Géén steun voor ruimtevaart. 
De vooruitstrevende visie is in de handen van een handjevol mensen, maar wij kunnen niet alles duwen.

Tweede conclusie: 

We gaan helemaal nergens heen met deze wereld.










"Niet leuk hé?"







Handleiding voor het besturen van Ruimteschip Aarde


                     Handleiding
                     voor het
                     besturen van
                     Ruimteschip Aarde.












Doel: 

Organiseer de mensheid tot een succesvol geheel.











Het plan:



Einde transmissie.








Commentaar op Hippies.

Hippies weten niet wat ze moeten doen. Dus gaan ze drugs snuiven.

Ik dacht dat we naar de planeten zouden reizen, maar in plaats daarvan is de wereld één groot ghetto geworden.

Einde transmissie.

Saturday, October 3, 2015

DIt ga ik allemaal schrijven

Dit is een lijstje van boeken die ik ga schrijven:

De titels zijn:

- De uitbreiding in de ruimte: waarom we alles kunnen hebben.

- De kinderen van Apollo: Het miserabele leven op Aarde.

- De Apostelen van Apollo: De mensen die vechten voor de toekomst.

- Enceladus (sf-boek over een maan van Saturnus)

Het overleg van de planeten


De buitenste planeten overleggen in het diepste geheim over de status van de mensheid.

"Dat wordt niks hé" roept Saturnus, en staat met zijn armen trots op zijn ringen te leunen.

"Hmmm, ik zou nog even wachten" zegt Neptunus.

"Whahaha, roept Uranus, en hij lacht, "wachten, dat zeggen de mensen ook de hele tijd, de planeten kunnen wel even wachten." Hahaha"

"Er is geen tijd meer om te wachten." zegt Jupiter serieus. We moeten iets ondernemen"

"Oke, ik heb een idee" zegt Uranus. en hij grinnikt.


"Whagha" We sturen één komeet uit de kometengordel naar de Aarde als boodschap; als dat ding dichtbij genoeg komt dan gaan die aardpieren zweten en gaan ze waarschijnlijk ook aan het ruimtevaartproject werken. Dat is onze enige kans om die pieren aan het werk te zetten.


"Goed idee" zegt Saturnus

En de leden van het consortium stemmen in.



























-----------------------------------------------------------


"HOE STAAT HET MET DAT RUIMTEVAARTPROJECT VAN JULLIE? buldert de komeet naar de Aarde"

"Ik zou maar opschieten anders rag ik deze bal door die hele knakeplaneet van jullie heen."

"Kijken of je dan nog lacht."

"Fucking gestoorde mongolen die jullie zijn."

"Op die fucking gestoorde aardbol
van jullie."



De maan roept @#$%!

De maan scheldt ons uit:

"Stelletje @#$%!"

"9 keer op mij landen, en dan 40 jaar niet meer terugkomen!"

"Weet je wat?"

"Blijf maar daar!"

"Op die ^@#$%^&* planeet van jullie."

"In die @#$%^& ellende die jullie creeëren!"









Niemand komt.

Mars wacht al 4,5 miljard jaar op een menselijke aanraking.

Maar niemand komt.

Mars huilt.

Einde.


Saturnus huilt







Saturnus ligt vastgeketend aan de Aarde. 

Toeristen nemen een paar flauwe foto's en lopen weg. 
Saai..

Hij is niet meer nodig.

Saturnus huilt.

"Waar gaan jullie naartoe?"







Wednesday, September 23, 2015

We deden het niet.

Het is nu potverdorie al bijna een halve eeuw geleden dat de laatste man op de maan liep. Toeristen nemen nu foto's van de raket die ons naar de maan bracht. Op de verlaten lanceerplatformen poept een zeemeeuw op verrot beton. Als we nog een paar jaar wachten dan zijn alle mensen die op de maan hebben gelopen overleden. Er er zijn nu bijna twee generaties voorbij gegaan met mensen die zich niet kunnen herinneren dat ruimtevaart eens een droom was geweest. Die Armstrong's eerste stap op de maan zien als wéér een bladzijde in hun geschiedenisboek. Een archiefgebeurtenis.

De interesse in ruimtevaart verdween al gauw na de eerste maanlanding. Nadat de Amerikanen de Russen hadden verslagen in de ruimtewedloop was het weer, "Back to usual" en keken we weer voetbal. De 38 miljard die de V.S spendeerde aan ruimtevaart tussen 1961 en 1972 was nauwelijks 1 % van het nationale budget. Als Amerika iets meer doorzettingsvermogen had gehad dan hadden die vetnekken dertig jaar geleden al op Mars gelopen.

De desinterrese in ruimtevaart is niet zo gek als je je bedenkt dat we in een pragmatische samenleving leven. We konden naar Mars gaan als we wilden. Maar we deden het niet. Want wat is er te halen?
Om niet gelyncht te worden door de technologische top zweerde élke president bij élke inauguratie dat Amerika er alles aan zal doen om een mens op Mars te krijgen.

Maar ze deden het niet.

Het waren loze uitspraken, want projecten kwamen geeneens van de grond, of verdwenen in een bureaucratische trechter. Banen creeëren bij NASA was belangrijker meende men.

De visie droogde op in een eindeloos gejammer over dit en dat, dit en dat.

Wat doen we als er geen visie meer is? Werken we dan alleen maar voor onszelf? Ik vind het niet genoeg om voor mezelf te werken. Dat is als een cirkel. De cirkel van zelfonderhoud. Ik wil meer. Ik wil meewerken aan iets groters dan mijzelf. Het belang van 'iets' hangt af van de grotere context, wat je op zijn beurt weer in een nog groter perspectief kunt plaatsen.

De kinderen van Apollo eten nu patat en kijken de Simpsons. De visie is verwoest. De toekomst is verdwenen. Het is wat Carl Sagan noemde, "A failure of nerve"

Ik ben geboren in de jaren negentig. En toen ik langzamerhand in deze visie dook kwam ik erachter dat er in de 'kringen' van de ruimtevaart eigenlijk heel veel frustratie is ..

Het ligt niet aan de mensen. Er waren er genoeg van ons die het wilden, maar we deden het niet. We zitten nu in een gedesillusioneerde wereld waar iedereen zijn eigen betekenis moet zoeken en die grote ruimtevarende visie uit de jaren zestig verdwenen is. Een handjevol mensen heeft deze droom nog in de handen. Zij zijn de bewaarders van de verticale visie.

Nu zijn we boos. En Robert Zubrin is onze Messiah. Maar deze Messiah is niet een gewone Messiah.

Hij is de man met de zweep. En hij staat voor het Congress de menselijke aspiraties te verkondigen. Deze man voorkomt dat de congressleden onderuitgezakt op hun stoel gaan zitten, want hij slaat ze in hun gezicht met de visie van het menselijke potentieel.

Nou, alsof dat mooi klinkt om hen te overtuigen.....

Niet dus, want de Congressleden steken hun middelvinger op en zeggen:

Volgende:>>>>>



WHAT THE FUCK HAPPENED????


















Monday, September 21, 2015

Onwetendheid

Toen in 1994 in Los Angeles een aardbeving midden in de nacht de stroom uitschakelde, werd het observatorium meerdere keren opgebeld door mensen die vroegen of de aardbeving verantwoordelijk was voor dat de hemel er "zo raar" uitzag. De stadsmensen hadden nog nooit een sterrenhemel gezien.

Het is een extreem voorbeeld van wat ik noem: "Met de ogen op de Aarde" Of: "de naar binnen gerichte blik."

Hoe kun je je nog verwonderen over iets dat je niet meer kunt zien? Hoe kan iemand nog enigszins interesse tonen in de ruimtevaart als je geen ene zak ziet?







Monday, August 10, 2015

De menselijke conditie is zieligheid.

De menselijke conditie bestaat uit:

- Zieligheid

Klagend gekanker over van alles en nog wat.

Godverdomme zo komen we nooit vooruit!



Probleem: Weinig voedsel ondervoeding.

Het probleem wordt opgelost.
Er duikt een nieuw probleem op:

Iedereen wilt tv's

Iedereen krijgt tv's

Máár, een betere tv wordt geproduceerd.

En de mensen met de oude tv willen de nieuwe tv.

Maar niet iedereen heeft meteen die nieuwe tv

Er ontstaat dus weer een probleem:

Ongelijkheid

Ongelijkheid los je nooit op. Want een spons zuigt water altijd naar boven.

Wanneer de spons zich heeft volgezogen met vocht zal iedereen verzadigd zijn, maar nog voordat dat is gebeurt zal er water verdampen aan de kant waar de zon schijnt en de spons zal weer uitdrogen.

De menselijke conditie is als een spons. Maar als we de menselijke conditie verbeteren tot doel gaan stellen komen we nooit vooruit. We raken dan verstrikt in een cirkelbeweging van problemen die oneindig blijven opduiken. Het gevaar daarvan is dat onze grotere aspiraties vergeten zullen worden en uit zicht verdwijnt. De wereld keert naar binnen en de ziel van de mensheid sterft af in een eindeloos geklaag over wereldproblemen. "Keep looking up, they say"

En de mensheid kan veel meer als dat zijn. Ja, men moet de nederigheid hebben om de Aarde te verzorgen, maar ook de trots hebben om naar Mars te gaan. En die twee hebben we beide nodig! Het was nooit het één of het ander.

Een synthese van die twee zal leiden tot de nieuwe visie waarbij we de Aarde zullen herstellen en tegelijkertijd de sprong in de ruimte zullen maken. Gigantische hoeveelheden regeringsgeld zullen verplaatst worden naar grote collectieve initiatieven die de planeet doen herstellen en projecten die de mensheid op het nieuwe frontier brengt in de ruimte. En ik hoop dat men dat snapt.


.

Saturday, August 1, 2015

How to kill your children

Een jongetje wijst met zijn vinger naar de sterren en zegt tegen zijn vader:

"Waarom gaan we daar niet heen?"

De vader antwoord:

"Dat kan niet"

En een droom is vernietigd.

-----------------------------------------------------------

A little boy points his finger at the stars and asks his father:

"Why are we not going there?"

Father answers:

"Because we can't."

And a dream is destroyed.



Monday, July 27, 2015

Ruimtelift wordt werkelijkheid

Wij gaan onszelf de hemel in hijsen op een diamanten draad van 600 miljard dollar. Een bedrijf in Tokyo heeft aangekondigd dat ze de ruimtelift gaan bouwen in het jaar 2050. Japanese Company Aims for Space Elevator by 2050

Zoals met alle megalomanische projecten is het een erg optimistische datum, maar ik geloof dat we het kunnen bouwen, ongetwijfeld. De vraag is of de wereld dat wel wilt.

Het zal een grootschalig en langdurig project worden, maar als je niet begint, gebeurt er nooit wat.

Er moet een infrastructuur in de ruimte gebouwd worden die de constructie van de lift kan verwezenlijken. We gaan de lift namelijk niet vanaf de Aarde bouwen maar vanuit de ruimte. We laten een kabel zakken vanuit een geostationaire baan om de Aarde die de grond zal kussen als een visser die zijn hengel laat zakken op de bodem van de zee. We hijsen mensen omhoog en grondstoffen omlaag. De Aarde wordt rijk en de mensheid overspoelt het zonnestelsel in een kolonisatiegolf.

Maar als ze het gaan doen zullen ze de steun nodig hebben van alle landen. Want deze ruimtelift is in het belang van de hele Aarde. Mischien zal Google zijn ogen eens naar boven richten en wat centjes investeren. Want tegen die tijd zal ook Google belang hebben in de ruimte. Het laatste frontier.

Google heeft de wereld in handen. Op ingenieuze wijze zal Google de wereld overtuigen van het belang van de lift.

Als Google overal inzit dan kunnen we stellen dat Google het zenuwstelsel is van de planeet. En wanneer de planeet bewust wordt van zichzelf dan zal het naar buiten kijken. Google kijkt met zijn ogen naar boven en zoekt een ladder. Dat process is nu net begonnen. Het gaat niet lang meer duren voordat dit concept uit de science fiction verandert in hogere bouwkunde, en zich uiteindelijk manifesteert in de 'realiteit.'

We moeten nu nog een materiaal hebben dat zijn eigen gewicht kan dragen over duizenden kilometers afstand. Nou, dat materiaal is er al. We hebben echter een klein probleempje. We kunnen alleen maar een zielige hoeveelheid produceren. Een paar gram.

100 miljoen dollar voor diegene die een manier vind om dit materiaal in grote hoeveelheden uit te poepen.

Ik wordt heel blij als ik zie dat er meer en meer informatie verschijnt over dit onderwerp, want toen ik 5 jaar geleden op internet keek was er nog niet veel bekend.

We gaan omhoog heb ik het gevoel. Heel langzaam.

Friday, July 24, 2015

Ascension

I have climbed out of the bowels of the Earth, ascended a stairway to heaven, and touched the face of God.




It's the space elevator. And we're going to build it.

Tuesday, July 14, 2015

Earthlings, look up..


I am flying over France's shore. The sun is still to rise. I can feel the cold of morning but I am at the same time immune to it. I fly down, past bunkers were German soldiers are lighting cigars in the morning mist, unaware of the Armada heading their way.

I rise, over the clouds, across miles of ocean, were I sense an enormous pressure is building up. This pressure is not clouds, but human thoughts. Anxiety, Adrenaline, Hope. All are focused on the sparse shore.

My perspective has changed. I feel sick. A boat rocks a wave. Foam is scattered over the heads of the men in front of me. I look around. I can see the same boats all around me throughout the mist.

I am flying again and my eyes catch the sight of big ships. I zoom in on an aircraft carrier in the distance. A captain. Big and burly. I can feel what he feels. There is something pushing at the front of my head. It's stress. There's too many emotions going on. I stare at maps and look out through the thick glass outside. In the distance can be seen little specks, thousands of them. Oh my god.

I am pulled up into the sky from which I speed towards the beach overtaking all those boats...

I touch the sand. Silence. Nothing but the wind and rain.

Time skips.

Explosions, bullets tearing apart young muscles. Crying. Millions of knives cutting through air. Pain. A wave of fear knocks me down.

I bury myself into the ground. I want to get away from this. Duff warsounds penetrate into the sand. I go deeper, and deeper, the sounds seem to change.

I am pulled into the Earth's core. But even there I can't find silence because the whole world seems to scream. The world is at war. The thoughts and hopes of the whole world reverberate like a bell throughout its interior. My head seems to explode.

I can't take it anymore. I want to get away, but get returned to the beach by the entity. It's as if it wants me to see this. More waves of soldiers hit the beach. Same terrible scene all over again. Same terrible fear. I struggle to reach the sky but fail and I fall back to Earth. I am lying on the beach between countless soldiers, who are either dead or horribly wounded. I force myself to get up. I am concrete.

Emotions are now building up in me like a boiler. They reach a breaking point. I can't take it anymore. I shout out, and am now pushing myself to get away for a second time.

It works. I am flying straight up, like a bullet piercing the clouds. I continue to go farther and farther. I do not stop to look back. The blue sky makes way for a deep blue, which soon changes to black. I can see stars popping into view. I keep on going further. I can see the moon to my right. I speed towards it with unimaginable speed. Currents of tears are streaming like rivers from my eyes. There are enormous mountains here. I crash down onto a plateau. Emotions stream through me like a flamethrower. I bury my face into the cold moondust and claw the rocks.

For how many minutes I have laid there I do not know. A moment came when some of the worst emotions faded.

I recovered myself - turned to gaze at the stars.

Little points of light. Twinkling indifferently.

I shouted a cry at the stars.

In mere seconds I was pulled towards one of those distant points. Stars streamed past like rain in a highspeed train. In one second a star came into view. It went from big to bigger, bigger and bigger until it loomed over me with all it's might.  My viewpoint was that of a grain of sand. I felt like an ant. A STAR! A burning inferno of tremendous light. I tried to close my eyes but the light penetrated all. There was no escape here. A pressure pushed down on me forcing me to confront it.

Fear was replaced by Love. A tongue of flaming light sweeped though me. It was my mother. Another hand touched my forehead and I felt deeply relaxed. I did not interfere anymore.

The star approached a little closer, slowly now, until it consumed me in it's light, at which point I became a star..

It's hard to find the words to tell but I felt like ten trillion atomic bombs going off at once. I could feel the presence of the other stars, and they were..

- Whispering to me..

I could hear other stars whispering to me. Their voices were very soft.

STARS: Hello Earthman, :)

STARS: Do you know why this is happening?

"No."

STARS: "We love you."

STARS: "And we have been waiting for your touch."

STARS: "Do you know why we shine?"

"No.."

STARS: "For you"

STARS: "Tell them, when you return home, that the stars are shining for Earth"

STARS: "And tell them that we await their touch no less than the touch of another human being."

STARS: "And do not be afraid Earthman."

STARS: "We are always shining remember?"

STARS: "Goodbye Earthman"

STARS: "We'll see you again soon."


I felt like falling from a building.

I woke in space.

Earth rotated into view. Lights were burning. It was night. I was pulled towards it. I felt deep sorrow and a deep longing for home.. I fell. I could see the countryside, the woods, rivers, cities, buildings, houses, my home.. I crashed through the roof, and returned to my body feeling startled. I got up from bed. I pulled the curtains away. Star were twinkling behind misty clouds. They seemed indifferent.

But there was a fire burning in me. I could feel it. Celestial fire..

"Okay" I said.

"I am going to show them how to get there."

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Like the traumatic experience in my dream, the mass traumas of the last century have seemed to encouraged a collective leap in reflexive self-awareness. Deep within the malignancy of modern individualism is a longing to restore some larger context. Some meaningful end for runaway means. (The Dream of Spaceflight: Essays on the Near Edge of Infinity) (Wyn Wachhorst)

Wyn Wachhorst has argued that Western society has felt a deep urge to recover some sense of meaning. For the West, with it's science, has created himself a despiritualized universe devoid of meaning.

The mass traumas were a wakeup call, in a sense a part of the growing up stage. From the lowest pits of doom to the highest possible aspirations. We will ultimately travel back to the stars in order to realize our highest nature.

Space is calling.


Sunday, July 12, 2015

Human aspirations

What ignites a rocket is not chemicals, but human aspirations. To reach for the stars is the noblest of human urges.

Hetgene wat een raket de lucht in brengt is niet brandstof, maar menselijke aspiraties. Het reiken naar de sterren is het meest nobele van het menselijk verlangen.

Saturday, July 11, 2015

Wij zijn vissen

We zijn vissen. We weten niet wat er met ons gebeurt als we het land op gaan. Konden de vissen voorzien hoe het leven op het land zich zou evolueren? Nee. Toch maakte ze de eerste stap omdat ze het konden.

Zelfde verhaal met de ruimte. Mensen weten nog niet hoe de toekomst eruitziet, wat we zullen worden. 3 miljard jaar geleden zorgden getijdenritmieken ervoor dat de wezens van de oceaan het land op gingen. Nou, dat gebeurt nu dus weer. We hebben ofwel een lot dat boven de Aarde uit stijgt of we gaan allemaal ten onder. Het hoogste wat een mens kan doen is een manier vinden om de Aarde te verlaten.

Maar wees niet bang, want wij zullen uiteindelijk ons hogere potentieel verwezenlijken en de sprong in het vacuum wagen, waar we verder zullen evolueren op de oneindige reis.

Natuurlijk ontstaat er niet meteen een bruisende nieuwe wereld in de ruimte. Zo'n blijvende menselijke aanwezigheid in de ruimte gaat gestaag en geleidelijk, we zullen kruipen, en af en toe terugglibberen, zoals de eerste vissen, omdat we onzeker zijn waar we thuishoren. Maar dat hoort bij de zoektocht - onze plaats in het geheel vinden.

Gelukkig is er de verbeelding, die ons over onze grenzen heen brengt, zodat wij onszelf uit die plek kunnen halen waar we denken te thuishoren, zodat we telkens weer meer kunnen worden dan we zijn en ons uit onze zelfopgeworpen barrierers werpen. Als zalmen die vechten tegen entropie.

"Waarom zouden we naar Mars gaan? zegt menig mens op deze aardbol. "Er is daar toch niks te zoeken..."

Wij vissen kunnen dat soort dingen niet zeggen. Het is gevaarlijk om dat te doen. Het verlangen om te verkennen is niet alleen het startsignaal voor persoonlijke groei, maar ook het mechanisme van de evolutie zelf, die zich omhoog werkt in een spiraal van leven. Het doel van het leven, het bewustzijn, is precies dat. Bewustzijn. En het zal proberen om alles te omvatten binnen haar spectrum.

Wij mensen staan aan de top van een gigantische evolutionaire berg. Wij hebben de tijger bij de staart. Hijsen we ons de ruimte in? Of nemen we genoeg met de Aarde. De keuze is aan jouw, want jij bent een passagier op deze Aarde. En jij kunt elk moment van je leven beslissen over de toekomst van dit schip - Ruimteschip Aarde.

Dus de vraag is: waar zullen naartoe gaan? De mogelijkheden zijn eindeloos, er zijn geen regels, er is alleen maar, de keuze.

Deze wereld staat als versteend tussen twee enorme keuzes. Als we treuzelen dan zullen de krachten van het Universum ons de ruimte in drijven -als opgejaagd vee. Maar daar heb ik geen zin in. Want mensen willen comfort, dus laten we nu beginnen, zodat we onszelf bekend kunnen maken in het onbekende terrein.

Het vacuum houdt zijn adem in. De sterren fluisteren, "Kom maar mensen! Het is nog niet te laat om een nieuwere wereld te vinden!" In de ogen van de Aarde zie ik de fonkeling van een onbegrensd optimisme. Volgens mij gaan we er zin in krijgen.

Sunday, June 28, 2015

ADHD en andere 'stoornissen - de nieuwe mens.

De wereld wordt geaccellereert naar nieuwe snelheden die onmogelijk bij te houden zijn voor de huidige mens.

Fout! Dat kan wel!

Waarom denk je dat er zoveel mensen opduiken die ADHD hebben! ADHD is geen stoornis maar de nieuwe mens! De mens die om kan gaan met een supersnelle wereld. Die informatie kan verwerken als een trein. Die meerdere dingen tegelijk kan.

Die je dus niet moet drogeren. Drogeren zou hetzelfde zijn als de ontwikkeling van de hele wereld tegenhouden. En tegenhouden ben ik klaar mee!

Alle zogenaamde stoornissen zijn slechts stappen naar een nieuwe evolutie in de mensheid. Deze mensen zijn hier gekomen om ons verder te helpen.

Er zit een enorme hoeveelheid energie in deze mensen die je moet benutten! Drogeren zou verspilling zijn! Oh, mijn god! Wat een zonde van de energie!

Ik ben erg optimistisch maar ik vind het irritant als ik berichten in de krant lees over dat er schrikbarend veel mensen zijn die worden gediagnosticeerd met allemaal zogenaamde 'stoornissen'.

Nee, deze mensen kunnen inderdaad niet stilzitten en luisteren. Maar ze zijn ook niet gekomen om stil te zitten en te luisteren! Haha! Ze zijn hier gekomen om actie te ondernemen en ons naar hén te laten luisteren! Deze mensen staan aan de top van de evolutie, die zich voorover wilt spoelen in een vloedgolf van levensexpressie.

Dus: laat los! Geef mensen vrijheid, en laten we het huidige lineaire onderwijsstelsel vernietigen, dat de ontwikkeling van deze individuen tegenhoudt.

Hier medicijnen voor opwerpen zou hetzelfde zijn als de levensenergie van de gehele mensheid vergiftigen.

Alles gebeurt voor een reden. Men moet de positieve kanten van deze ontwikkeling inzien, en beseffen dat deze mensen ons nieuwe mogelijkheden kunnen bieden die wij voorheen nooit voor ogen hadden kunnen zien. Want deze mensen zullen ons naar een hoger niveau van bewustzijn brengen. Vertrouw me maar.

By the way: you should google: adhd gift

Turns your head around and makes you smile.


Saturday, June 27, 2015

De Aarde is een bom!

De Aarde is een bom. Ja, een bom! Wij mensen zijn de scherven van die bom. En als ze ontploft dan rijden wij op die schokgolf het Universum uit, en verspreiden we alles wat we ooit hadden willen verspreiden. De sterrenschepen die we gaan bouwen zijn onze surfplanken.

In de science fiction zit dit diepe verlangen, een verlangen dat bijna niet te verwoorden is. Ik heb maar een puntje van de ijsberg aangeraakt. Want er is nog veel meer!

Tuesday, June 23, 2015

De essentie van ruimtevaart en science-fiction

Ik ga je wat vertellen over de essentie van de Science fiction en ruimtevaart. En wat ze gemeen hebben. Maar eerst beginnen we bij het begin.

Wij kruipen hier rond op onze collectieve kont, klagend over al het gekanker op deze aardrond. Open je ogen en kijk naar boven. Zodat je kunt zien wat voor wereld wij boven kunnen betoveren.

Het gekibbel op Aarde is binnenkort voorbij, boven ons hangt een nieuwe wereld te wachten. Wij zullen de gevaarlijke vacuumzeeen van het zonnestelsel doorkruizen en een nieuwe wereld vinden, ons lostrekken uit de beperking die de Aarde heet. Het moment van die toekomst is NU aangebroken! We gaan nieuwe mogelijkheden ontpluizen uit het grootste doek wat voor ons is weggelegd.

De ruimte is een koude plek, maar wij gaan hem warm en gezellig maken. We zullen levende grond meebrengen van de Aarde en uitspreiden over de dode werelden van ons zonnestelsel, een transformatie triggeren die dood gesteente in levende materie verandert. Wij gaan dat doen.

De menselijke aanwezigheid in het universum zal zich uitspreiden in een grote groene bol van blijdschap. Het grootste project van de menselijke geschiedenis is maar net begonnen. We hebben met onze tenen de maan aangeraakt, en daar was ze heel blij mee. Binnenkort zullen we de moed hebben verzameld om de reuzesprong te maken. De plons in het diepe. We zullen ons vastgrijpen aan een grote rode rots en vervolgens verder springen, hop, hop, hop, we gaan van ster naar ster en het Universum zal oplichten als een kerstversiering door de menselijke aanwezigheid. KaBAAM!! Wij zijn hier!

Als je dit leest en je vind het stom, dan geloof je niet in de toekomst die voor ons is weggelegd. Je gelooft niet in het potentieel van de mensheid. Je gelooft niet dat wij dit kunnen waarmaken. Mischien besef je pas wat ik bedoel als je het gebrul aanhoort van een raket, de doodschreeuw hoort van een soort die eropuit is om zich los te rukken van de Aarde in een wanhopige poging om te overleven?

Het maakt niet uit, want wij zullen uiteindelijk de weg vrijbanen en u zult volgen. Wij zullen glimlachen en u zult dat ook. Want het Universum is een speeltuin en wij gaan spelen.

De mensen die over ruimtevaart dromen verlangen naar een groot collectief transcendent project van menselijke genialiteit die de hele wereld kan verbinden op een hoger bewustzijnsniveau en een tegenwicht kan bieden voor de uit de hand lopende individualisering. Het besef doen ontsteken voor een onbegrensd optimisme in de toekomst. Ons laten zien dat het Universum niet uit nederigheid bestaat, maar uit rijkdom, dat iedereen alles kan hebben wat hij wilt hebben. Dat er genoeg is voor iedereen.

Dit 'verlangen' zit diepgeworteld in de science-fiction. Het ging nooit om de techniek, de raketten, de technologie, de snufjes, maar om de menselijke geest. Een bewijs vinden dat we meer kunnen zijn dan we denken. Want er is namelijk een grotere realiteit die ons omringt en die wij tot dusver hebben genegeerd.

Ruimtevaart is een spirituele reis in de meeste brede zin van het woord. Men belooft een revitalisering van de mensheid en een wedergeboorte van hoop diepgaander dan de grote opening van de geest aan het begin van de moderne tijd. Wij staan aan de vooravond van een nieuw tijdperk, een moment zoals de vroege ochtend van de Renaissance, toen de schepen uit verre oorden terugkwamen met het nieuws van een nieuwe wereld, en mensen met een avontuurlijk geest hun eigen lot opzochten en daarbij de hele soort vooruitbrachten op nieuwe niveaus. Ruimtevaart bevat de essentie van die geest, die rusteloosheid die nu zit ingeklemd op Aarde en zo graag verlangd om tussen de sterren te kunnen spelen. Onze aspiraties zijn echt als een bom. Alles wat er ooit nog gaat gebeuren gaat gebeuren in de ruimte.

Ik weet dat veel van jullie bitterheid vertonen tegenover ruimtevaart. Maar het symbolische boven de wereld uit stijgen, het ontsnappen van de wereld in het ruimteschip (dat zo vaak voorkomt in science fction) is nodig geweest om de distantie te creeeren waardoor men de Aarde geheel van een andere perspectief kan bekijken. Of in andere woorden: in een grotere cirkel te komen die alle kleinere dingen omringd. Sociale onrust, politieke problemen, machtsconflicten, genderverschillen, al die dingen worden klein, onbelangrijk. Men ziet de mensheid niet meer als gescheiden individuen, maar als totaliteit van die individuen. Die het soms opnamen tegen aliens, zodat men het hoogste in ons, het collectief, kon uittesten tegen een gezamenlijke vijand.
Door de verhalen die ik heb gelezen zag ik niet de Aarde met haar problemen, maar de mogelijkheden die haar omringen. Ik voel geen angst meer voor de toekomst, maar een onbegrensd optimisme. Ik voel me een kind.

Science fiction is in essentie een spirituele verkenning van de geest. De grotere context verkennen van waar het om draait. Een openbaring van de menselijke potentialiteit. De hogere orde opzoeken. Ons lostrekken uit onze zelfopgeworpen barriers. Het overkomen van stagnatie.

Science fiction
ruimtevaart,

ze hebben allemaal een ding gemeen. Ze hebben het hoogste voor ons in petto.

Als laatste wilde ik nog iets zeggen over Jezus Christus. Hij heeft mij ingefluisterd, hij zei: jij moet ervoor zorgen dat de mensen niet gaan lopen sikkeneurien over alle ellende op Aarde, maar blij maken van de mogelijkheden die je voor ze opent. 😉😄

De oneindige reis

Ik heb het vaak over 'de oneindige reis'. Misschien is het niet helemaal duidelijk wat ik daarmee bedoel, daarom zal ik een voorbeeld geven wat dit inhoudt.

De mensheid is als een draaikolk die zich naar buiten toe werpt. Eerst de planeten, de kometengordel, en dan de sterren, totdat we de draaikolk van het sterrenstelsel zelf zijn geworden. En de reis zal daar niet ophouden, want er zijn miljarden sterrenstelsels. Verder en verder zal het gaan tot in de oneindigheid. En al die tijd zal de horizon uit het zicht verdwijnen, waardoor het verlangen altijd zal blijven, maar dat maakt niet uit, want wij genieten van elk moment en blijven altijd dromen.

 En dat is de oneindige reis waar ik het over heb.

Friday, June 19, 2015

Omdat het kan

Aarde overbevolkt
Aarde vervuild
Aarde verpest

Aarde genoeg
Aarde schoon
Aarde mooi

Ruimte genoeg
Ruimte omringd de Aarde in een deken van "kom maar" 
Ruimte is blij
Ruimte zegt: "Kom maar" 

"Kom maar"
" Omhoog "

We gaan omhoog.

Weet je waarom? 

Omdat het kan.

Sunday, June 14, 2015

The urge to explore


In de science fiction ligt een diep verlangen, en in veel boeken komt dit symbolisch tot uitdrukking. Je kunt dit verlangen op veel manieren verwoorden. "The outward urge" "The urge to explore" Interesse, verwondering, het deel dat het geheel wilt weten, het kinderlijk verlangen om nieuwe dingen te ontdekken, de uitbreiding van het bewustzijn zelf.  Ik heb hieronder een paar titels behandeld waarbij dit verlangen op verschillende manieren tot uitdrukking komt.

The City and The Stars - Arthur C. Clarke

Een jongen doorbreekt de culturele cocon van zijn samenleving - die de gehele mensheid laat stagneren, vind een wereld daarbuiten, ontdekt vervolgens een verlaten ruimteschip en vliegt weg in een symbolische gedagzegging.

Blue Remembered Earth - Alastair Reynolds

Het hoofd van het rijkste imperium in het zonnestelsel ergert zich dood aan de slappe expansie van de mensheid in het heelal. Ze stapt in haar ruimteschip, saboteert de motoren en zet ze op overdrive. Haar schip is als een ster die het zonnestelsel verlaat in een symbolische, Kijk mij! Ik ga gewoon!

Abandon in Place - Jerry Oltion

Op de verlaten lanceerplatformen materialiseert een Apollo Saturnus raket. De raket vertrekt naar de maan. Wanneer dit elke maand gebeurt wordt de wereld wakkergeschud. Men ontdekt dat de verborgen verlangens van de gehele mensheid worden gekanaliseerd door één persoon met psychische krachten. Dit is "The outward urge" in een wat minder serieuze maar al te grappige stijl. Leuke aanrader.

Icehenge - Kim Stanley Robinson

Een groep delfmijners in de kometengordel zijn het zat, ze vertrekken naar een andere ster en laten daarbij een gigantische monoliet achter op de zuidpool van Pluto. Op de monoliet staat een geheimzinnige inscriptie in Sanskrit: To push further out.




Why spaceflight is important.


Friday, June 12, 2015

Een connectie is geen band.

De zon wordt verspild. Iedereen zit binnen, wij socializen via de pc. Waar zijn de gezichten? Emoticons zijn niet genoeg. Een connectie is geen band. Hoe minder je buiten komt, hoe minder je zin hebt om naar buiten te komen. Als je lang genoeg iets doet wordt het een normaal patroon.

Spelen doen we via een game. Maar echt spelen doe je buiten. Deze ontwikkelingen sinds de opkomst van de computer is deel van een proces die ervoor gaat zorgen dat wij het contact met ons lichaam volledig kwijt zullen raken. De meesten van ons zullen letterlijk in een inmekaar gezakte couch potato veranderen. Een zittende zombie. Blawhaha. Het is voorspeld.

De computer is het portaal tot het zenuwstelsel van de hele planeet. En hoewel je hersenen gevoed worden met impulsen word je lichaam dat niet. Wij zijn ontkoppeld van datgene wat ons echt gelukkig maakt.

Luister goed: Het lichaam is het portaal tot de geest. Maar als je hoofd in een computer zit kun je niks voelen. Je energie hoopt zich op. Stap daarom nu naar buiten en sla iets kapot. Fiets. Ren. Gooi. Ga naar buiten.

Ik bind een raket om mijn rug en schiet mezelf van deze knakeplaneet af. Toedeloe!

Wednesday, June 10, 2015

The things that have been trying to happen

These are the daily thoughts of a true science fiction fan, one who believes in a positive future for humanity.

Mars colony

World Government

Moonbase

Kicking rocks of asteroids

Space cylinders

Space elevator

Terraforming effort

Floating cities

Asteroid Terraria

Interstellar Trip to Alpha Centauri

Dyson Spheres (No, just kidding)

Unlimited Resources

Unlimited Economic Growth

Unlimited Living Space

Unlimited Freedom

Unlimited Joy

Unlimited Human Potential







(more to add? I think not..)

Although....

A revitalized space program would be handy...



Monday, June 8, 2015

Public resentment about spaceflight

When I hold discussions with people about the importance of spaceflight, people either get bitter, hostile or cynical. And they are always coming up with the same standardized response: For example: When there are so many problems on earth, why spend billions of dollars on rockets to escape the planet? Why? It seems illogical right?

Maybe they feel victimized, abandoned. These people forget that there will always be problems on Earth. It's part of the human condition. I do understand this resentment though. I can see things from both perspectives.

But I want people to realize that the dreamers of spaceflight are in fact seeking to solve the same problems. Although indirect.. To escape the Earth, withdrawing to a larger realm that encircles those smaller things, to return home with the wealth of a thousand worlds, redeeming the Earth and expanding the circle of life. A life-insurance for the whole planet. How does that sound? We are building on a life-insurance for the whole planet. It's called 'The Space Program'. If you can see humanity as an organism, then the technological top is it's manipulating organ, and it has the tiger by it's tail. Will it reach for the fruits of Mars, or will it scratch it's butt, waiting?

But these long-term benefits are not there for those who cannot see, visionaries look ahead. And this universe reveals its possibilities ónly to visionaries, who in the end will decide the path of evolution.

Yes, spaceflight is costly - because the energy that is needed to escape the Earth is staggering. But consider that our island home is surrounded by an ocean of unlimited potential. A free canvas for expressing the soul of humanity. If we turn our eyes inward, we are doing ourselves a severe injustice. We are doing the world injustice.

This inward worldview will come to an end. When the stress on a system becomes to large, it will seek an escape, a release. As much like an oppressed people suddenly revolt, the Earth and it's life will explode into space, igniting the shockwaves of a New Genesis. It has happened before, during the Cold war. The system was trembling on the verge of destruction. It sought an escape.
We reached out, clinged to a barren rock and fell back to earth. It was the moon landing.

In the 21st century, this process will happen again. And this time, it will be the red rocks of Mars. And money won't be an issue because there is nothing that can stop this process. Evolution reaches upward and outward in a spiral effect. Like a sprouting frond, we will engulf the star clouds in a canopy of life. Spreading the seeds of a second Genesis.

There's a 500-million dollar ticket for every rocket launched, but it's well worth it. To say no to this is to say no to the future. It's an insult to the highest of human aspirations. Politics might go left or right for this, but the outward urge will just go outward.

Smile, because we will spend money on rockets anyway. Smile, because we can have all of it! Smile, because this Universe is ours!

When the world get's that feeling, we will start.

Ignition sequence starts.

The initialization of a spacefaring capability

"We can make all of humanity successful through science's world-engulfing industrial evolution provided we are not so foolish as to continue to exhaust in a split second of astronomical history the orderly savings of billions of years' energy conservation aboard our Spaceship Earth. These energy savings have been put into our Spaceship's life-regenerating-guaranteeing bank account for use only in self-starter functions." 

What is implied by 'self-start functions' it the initialization of the infrastructure and means to develop a spacefaring capability. With access to unlimited pocket of wealth in outer space, we won't have to rely so much on Earth's limited resources. It will totally annihilate the debate whether humans are a parasite on this planet or not. Because there is a growing worldview holding in people claiming that excessive births add to the burden of overpopulation. They say that the people in Africa and Asia want the same living standard as ours, but that this is impossible because of finite resources. They say there isn't enough. All eyes have turned inward, there is hate, and greediness. This worldview cannot hold much longer!

This choking worldview must end! or it will explode into war. Listen to me: Can you imagine what is surrounding our planet? Our globe is being surrounded by an ocean of wealth. We are floating in black gold, an ocean of infinite potential. There are other globes floating around, waiting for us. We can have all of it if we want to. But it will not come to us. We must act.

There is a name for this:

 it's called 'The Space Program'

and it's the greatest project in human history.

Sunday, May 31, 2015

The Lights in the Sky are Stars


"The Lights in the Sky are Stars" is a book from the fifties. The essence of this story is comparable to today's space policy.


Max is a rocket scientist and an alcoholist as well. He started drinking because the work he has been doing has stopped. The space frontier has stopped. Max is standing in front of the mirror and knows that the time he has left in him is running out of him like the water out of a bathtub. And he asks himself: How far did we come? We have a small outpost on Jupiter and a colony on Mars. And what else? We're stuck. And he decides to do something about this. He runs a course in rocket science, because he was out for a while, and 6 months later finishes his exams. He will work himself to death to push to frontier forward. And to do this he has to convince the politicians about the importance of spaceflight. He starts a loving affair with a politician, who has a lot influence within congress. Things start rolling again and the frontier seems to move, but Max wants more! He actually gets the chance to ride a rocket himself, to Jupiter, in fact. But in the end his senses pull him back to Earth and he realizes how far humanity has actually come. The developments of the past 100 years are truly phenomenal. A thousand years ago we were running stupid crusades, and what are we doing now? We are travelling to the stars! There is nothing that can stop us now! Max and his lover fight themselves through the political system and by lying and cheating they find a way to convince the power-oriented politicians about the importance of spaceflight.


"The Lights in the Sky are Stars" is een boek uit de jaren vijftig. De essentie van het boek is toepasbaar op het huidige ruimtevaart beleid.


Een raket geleerde genaamd Max zuipt zich kapot. Hij is ontslagen bij de ruimtevaart organisatie want er is geen werk. Het ruimte frontier staat namelijk stil. (net als nu) Hij staat voor de spiegel en weet dat de tijd die hij nog over heeft uit hem weg loopt als het water uit een bad. En hij vraagt zich af: Waar zijn we gekomen? We hebben een kleine nederzetting op Jupiter, een kolonie op Mars.. Maar verder? We zitten vast. En hij besluit op dat moment om er iets aan te doen. Hij gaat studeren en doet een half jaar later examen in raket wetenschap. Hij zal zich gaan kapot werken om de ruimtevaart vooruit te duwen richting een nieuw frontier. Hij weet dat hij de politici moet overtuigen, want zij staan nogal vijandelijk tegenover de ruimtevaart. Hij maakt gauw een vriendschap met een vrouwelijke politicus want zij heeft veel invloed binnen het congress. Max wordt meteen verliefd, maar hij snapt niet waarom want hij is nooit echt verliefd geweest. De twee worden een gouden duo en weten enorme vooruitgang te boeken in het congress. De ruimtevaart gaat vooruit en er zit weer beweging in. Maar voor Max is het niet genoeg. Hij wil meer! Hij krijgt de kans om zelf in een raket te stappen en de reis te maken, naar Jupiter. Maar het verstand overwint en hij bezint uiteindelijk tot waar ze nu gekomen zijn. Hij komt tot het inzicht dat de ontwikkeling van de afgelopen 100 jaar fenomenaal zijn. 1000 jaar geleden deden we nog stomme kruisvaart tochten, en wat doen we nu? We reizen naar de planeten! Er is niets dat ons nog kan tegenhouden. Ze vechten door het politieke systeem heen en door te liegen en bedriegen weten ze de machtlustige politici te overtuigen van het belang van ruimtevaart.

Sunday, May 24, 2015

De zoektocht van het Westen

Kerstavond 1968. In een baan om de aarde zaten drie astronauten fotos te nemen van de Aarde.

Wij hadden ons verlost van deze planeet, en paradeerden trots door de achtertuin van God, hoogmoedig als wij waren. Want wij waren eropuit om onze eigen autonomie te bewerkstelligen, en ons los te rukken van alles wat ons ooit had tegengehouden. De opkomst van het Westen wordt gekenmerkt door een fascinatie met snelheid en kracht. En als de raket daarvan het symbool is, dan heeft het Westen bewezen dat hij met die krachten om kan gaan. Wij zijn aan het einde van een tijdperk gekomen, en het begin van een nieuwe. Het aangezicht van de Aarde vanaf de maan bracht een nieuw bewustzijn met zich mee, de realisatie dat onze zoektocht slechts een zoektocht naar zelfbevestiging was. Het was de laatste grote fallische daad van de Faustiaanse cultuur.

Maar zoals altijd, was er iets paradoxaals. Want de stap in de ruimte was eigenlijk niets meer dan het creeëren van een geestelijke opening voor de mensheid om de druk van de ketel te halen. Want de wereld was een beetje heet geworden. En zo stuurden we dus een raket naar de maan. Op kerstavond 1968 werd de woede en angst van de hele wereld geventileerd - de ruimte in. Vanuit de capsule van Apollo klonk de stem van een van de astronauten: God bless you on the Good, Good Earth!

De mensheid keek terug op zichzelf door de ogen van de astronauten. Voor de mensen die die avond TV keken was het een transcenderende ervaring. Want voor heel even waren alle wereldproblemen vergeten. We waren één. Er was communie op Aarde.

En ook door de massatrauma's van die eeuw was er in het collectief bewustzijn een besef doen ontstaan dat er iets hersteld moet worden. De periode na Apollo was dus een soort van terugval naar de Aarde. We wisten immers eindelijk waar we thuishoorden en de ruimte kon wel op zich laten wachten. We zouden de Aarde nu gaan herstellen.

Maar uiteindelijk zullen we de stap moeten maken, en ons losbreken uit de stagnatie die dit heeft tegengehouden. Voorbij de Aarde liggen honderduizendmiljard sterren op ons te wachten. En ik wil ze allemaal hebben!




Het hoogste doel


Friday, May 1, 2015

Wait no longer..

Mars, mission, rocket, project, society, money, investment, future, man.

Time, Now, Never, Decision, Willpower, Vision.

Expansion, Space, Mars, Moon, Jupiter, Mercury, Saturn, Venus, Vesta, Uranus, Neptune, Pluto, Alpha Centauri.

The Earth simply isn't enough..






Thursday, April 30, 2015

God is scared.

Humans have had some hubris over God since the Dawn of Science. Hubris arises from a denial of a larger autority. When we built the tower of babel god intervened and seperated the people. So we could no longer finish it.

Why would he do that?

God is terrified. Afraid of the power of man. We were prohibited in reaching the heavens because we did not take meaning for our existence. God meant that pure survival as a goal was not enough.

God was shitting on us. God is like a white racist in the era of segregation, not understanding that if something is different you should try to enforce it. WE have infinite potential because of the fear of death. With it, we are able to give meaning to our lives, because it can be boxed into a frame. God is infinite, he won't understand.

It's a thousand years later and we are ready to build another such tower like babel. (Lol) One that will literally reach the heavens. (God's own backyard) I'm talking about the space elevator of course. When we peer over the edge of this thing, we can spit that son of a bitch in his face.

We will then call down the wrath of the gods for the second time, whoops!!

The ultimate hubris.

------------------------------------------------------------------

De mensen hebben hubris over god. Altijd al gehad. En hubris kan alleen maar ontstaan als je niet gehoorzaamt aan een grotere autoriteit. Toen wij de toren van babel gingen bouwen kwam god ertussenin en verdeelde de mensen. Zodat wij de toren nooit af konden maken.

Waarom zou hij dat doen?

God is bang. God is bang voor de macht van de mensheid. We mochten van hem de hemel niet bereiken omdat we geen betekenis had gegeven aan ons bestaan. God beweerde dat overleven als doel stellen niet genoeg was. 

Dat is allemaal lulkoek. God is net als de blanken ten tijde van de segregatie. Niet begrijpen dat als iets anders is je het maar moet belemmeren. WIJ hebben oneindig potentieel. Dat komt omdat wij het besef hebben van de dood. Daarmee kunnen we betekenis geven aan ons bestaan omdat ons leven dan ingekaderd kan worden. God is oneindig en zal dat niet snappen. God is dus bang.

Het is nu duizenden jaren later en binnenkort gaan we weer zo'n toren bouwen. (Lol) Ik heb het over de ruimtelift natuurlijk. Het is een ladder die reikt tot in de hemel zelf. (de achtertuin van God) Als we over het randje van deze ladder heenkijken kunnen we die verrekte lul in zijn gezicht spugen. Moge mijn heilige tuf jouw lelijke gezicht doen kapotbranden. 😠 

Dan roepen we voor de tweede keer de wraak van de goden over ons af. Oeps. 😁
De ultieme hubris. 😣😅😜😎


Friday, April 24, 2015

It is too late for Earthly concerns.


Earth has had enough of us. It is showing this through the crisis in the climate. We are being expelled from our ship like parents kicking out their ... children.

We are going to forge our own autonomy.

The Earth can go to hell.

Fuck you earth!

The last tenthousand year was a frantic way to escape the Earth.

We are on a crossroads in human history.

Before us jawn the galactic forests, behind us lies a destroyed home.

Do we dare to step outward?

Look, there is really only one choice.

Because this is life or death.

We either make the journey out into space or the whole world will perish eventually




Saturday, April 18, 2015

zon is lief

Als we in de zon lopen voelt het fijn. Dat komt omdat de eerste levensvormen direct afhankelijk waren van zonlicht. En hoewel wij mensen geen bladgroenkorrels meer hebben zijn onze cellen het zonlicht niet vergeten. De zon geeft energie. En als je niet in de zon komt dan mis je dat. Dus kom in de zon. Nu! 😃

Galileo zei dat de zon nog steeds een tros druiven kan doen rijpen alsof het niets anders te doen heeft in het universum.

En hij heeft gelijk. Want de zon is er voor ons. De zon is heel lief! 😄 En aangezien alle sterren in het universum ook zonnen zijn, kunnen we concluderen dat het universum menslievend is. Alle sterren willen met hun licht ons aanraken. Ze willen ons verwarmen met hun warme gloed. Momenteel schreeuwen ze het uit!

"kom naar ons!" "Kom naar ons!" En wij worden dan als vuurvliegjes tot die lichten aangetrokken en omhelst. Het universum wacht om ons te besprenkelen in haar awesomeness.


Earth is too small for man.

De aarde is veel te klein voor de mensheid. want onze aspiraties zijn als een bom, en ze ontploffen binnenkort het zonnestelsel in. De mensen die zeggen dat we aan de aarde genoeg hebben die zijn veel te nederig. Die nederigheid komt voort uit de christentraditie waar men als een onderdanige bedelaar moest knielen voor god en men zich niet veel kon veroorlofen. Die tijd is voorbij. Want als we de ruimtr in stappen dan is er bijna een teveel voor iedereen..

De aarde zullen we over duizend jaar herinneren als de oorsprong van al het leven. En vanuit die blauwe microspore zal dan een pan-galactische rel van leven hebben ontsprongen.

Nogmaals: Wij kunnen ons niet beperken tot èèn planeet. Dat zou gewoon stommiteit zijn! De planeten in ons zonnestelsel wachten om te worden betoverd door de hand van de mensheid. Over duizend jaar hebben we groen gloeiende heuvels op Mars en zwembaden op Venus. De eerste schepen zullen vertrekken naar Alpha Centauri en de explosie van leven breid zich dan uit. Dat proces is dan als een soort tweede Genesis.

En even dat je het weet: Wij zij God. Daarom mogen we nooit onderdanig zijn. De hemelse autoriteit kan de @#$& krijgen.

Nu weet je ook wie de baas is over het universum. Jij! 😊