Op de kunstschool waar ik op zit, daar teken en schilder ik vaak steenlandschappen. Ook meestal met een grote wagen erop, met hele dikke banden. En men vraagt zich dan af, waarom?
En ik ga dat uitleggen:
Het gaat hier niet om de stenen, de auto's of de omgeving. Waar het om gaat is dat wij niet meer met de Aarde bezig zijn, want ik krijg er soms schoon genoeg van deze planeet. De wagens die ik teken zijn eigenlijk nauw verbonden met de verhalenreeks die ik las over de kolonisatie van Mars. Het zijn namelijk bijna dezelfde wagens. In dat verhaal werd er in de nabije toekomst een groep van kolonisten heen gestuurd om er een leven te gaan opbouwen. Zo'n 100 mensen mogen daar deel van uitmaken. En het worden er langzamerhand steeds meer omdat de Aarde meer mensen blijft sturen.
Ik was altijd gefascineerd door het feit dat deze mensen voor het eerst NIETS meer met alle politieke en sociale situaties van onze eigen wereld te maken hadden. En in die verhalen ontstond er dan ook een wijde verkenning van de mogelijke nieuwe vormen van leven.
Er was een kleine basis opgezet, die een aantal jaren daarvoor al was gedropt vanuit de lucht door de thuisplaneet. Er waren 2 grote rovers beschikbaar, waar een hele grote groep mensen in kon slapen, eten en verblijven, want de wagens waren bijna zo groot als een huis. En ik vond dat fijn, want deze kolonisten ontdekten nieuwe gebieden waar nooit iemand was geweest. Zij maakten de eerste wielensporen in het miljoenen jaren onaangetaste zand. En zij zaten sámen een broodje pindakaas te eten terwijl buiten de cabine een enorme stof tornado raasde. En terwijl de Aarde zichzelf afbrak in haar ellende en chaos zaten zij daar voor het eerst in een rustig vacuüm dat de geschiedenis voor hen had gecreëerd.
En deze wagens hadden een enorme kracht en uithoudingsvermogen. Want ze konden wel 2300 kilometer afleggen. En in de boeken was er een nieuw gevoel van vitaliteit. De Aarde werd heel even achtergelaten, niet om haar in de steek te laten, maar omdat het soms nodig is om iets nieuws te beginnen. Een groep mensen scheidt zich af van de rest om vervolgens het geheel op nieuwe niveau's vooruit te brengen. Sommige mensen noemen dat evolutie, maar ik noem het het potentieel van de mensheid verwezenlijken.
Ik heb graag dat de wagens klimmen. Want het voelt alsof ik ook aan het klimmen ben. Ik heb graag dat de wagens (met zijn dikke banden) over elk terrein kan navigeren wat de natuur op haar pad kan plaatsen, want dat zou ik zelf ook graag kunnen. Deze banden zijn zo groot en zacht, dat ze zich over elk obstakel vormen wat ze maar tegenkomen. En ik denk dat ik ook groot en zacht moet zijn om vooruit te kunnen komen. Want anders ga je botsen.
En ook ik wil weg van de mensheid. Net zoals de kolonisten. Maar net als die mensen in de boeken weet ook ik dat wij met hen verbonden zijn. Even een heel praktisch voorbeeld, de aarde is wel degene die de kolonisten de middelen stuurt om er te kunnen bedrijven. En hoewel ze een hoop vrijheid hebben loert er altijd het gevaar dat de gigantische aanwezigheid van het systeem aarde de knop in één keer omdraait, en de façade beëindigt. En niet omdat dat zo persoonlijk is, maar omdat de geschiedenis weer een andere koers op vaart.
Deze boeken zijn van onschatbare waarde. Niemand zal het geloven totdat je ze leest.
Nog een voorbeeld waaraan ik nu denk is het 'probleem' van de Chinezen.
Waarschijnlijk zal het zo gaan zijn, dat de Chinezen de meeste mensen zullen sturen naar de gekoloniseerde planeten, en de 'Westerlingen' zullen zich daarbij achter de oren gaan krabben en twee stappen achteruit gaan doen. En ook dit boek stelt die angst in twijfel.
Er wordt vaak verondersteld, dat deze Science-fiction boek koud en onpersoonlijk zijn. Alsof ze alleen meer over technologie gaan. Maar dat is een foute veronderstelling, want Science-fiction ging altijd al over het mens zijn. Over hoe een mens zich zou gaan gedragen, voelen en denken, in een toekomstige wereld. En ik durf zelfs te beweren dat het het meest kritische genre is van de gehele literatuur. Want geen enkele andere vorm van schrijven kan zo diep en ver interpoleren over de menselijke conditie.
En nu zijn we van stenen, naar de aarde, naar de chinezen gegaan! Want dat, lieve lezer, is hoe het menselijk brein werkt. Nog één ding waarom ik stenen zo waardeer:
Ze praten niet. Het interesseert ze geen zak.
Ik heb weleens bij filosofieles een steen op tafel gelegd, en gevraagd aan de groep, 'Wat denken jullie wat deze steen ervan vindt?'
No comments:
Post a Comment